'ΜΙΑ ΦΟΡΑ ΚΑΙ ΕΝΑΝ ΚΑΙΡΟ'...
Η σημερινή μας ανάρτηση αγαπητοί μας αναγνώστες, με την άδειά σας ασφαλώς, είναι μία "ιστορία", αλλά χωρίς να αναφέρει επώνυμα. Ίσως να μήν χρειάζεται άλλως τε... Τήν "ιστορία" αυτή, μας την διηγήθηκε παλαιός κληρικός, άριστος γνώστης των αθηναϊκών "τεκταινομένων" της κατωτέρω περιγραφομένης εποχής...
Μία φορά καί έναν καιρό, που λέτε, ήταν κάποιος Βασίλης, εξαιρετικός φιλόλογος, για αρκετά χρόνια μάλιστα καθηγητής σε Ανωτέρα Εκκλησιαστική Σχολή, μίας γνωστής πρωτευούσης νομού της Πελοποννήσου μας...
Εκεί ακριβώς, την επίμαχη εποχή, κάποιες δεκαετίες πρίν, είχαν αποφοιτήσει ευάριθμοι κληρικοί, μετέπειτα που επέτυχαν και ανήλθαν 'την εκκλησιαστικήν ιεραρχίαν', όπως και άλλοι θεολόγοι, άς πούμε "προοδευτικών" απόψεων, τρόπον τινα...
Ένας λοιπόν (μακαρίτης σήμερα) εργολάβος, ονόματι Παύλος, είχε κάνει γνωριμία με τον καθηγητή εκείνον, τον Βασίλη, (όπως λέγεται και γράφεται), σε μία συνάντησή τους, στο Μέγαρο της Αρχιεπισκοπής, στην οδό (νύν πεζόδρομο) της Αγ.Φιλοθέης, την εποχή της ("επαράτου") στρατιωτικής διακυβερνήσεως της χώρας, κοινώς 'επταετίας'...
Τούς "συνέδεε" που λέτε λοιπόν, η κοινή τους φιλία με τον τότε (δοτό) Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, πρώην (πολύ γνωστό) ανακτορικό αρχιμανδρίτη του μακαρίτου βασιλέως Παύλου...
Λέγεται δέ μετ΄επιτάσεως, ότι την εποχή εκείνη, ο κ.καθηγητής, δηλαδή ο Βασίλης, "απελάμβανε" μίας μεγάλης εκτιμήσεως, "λογιζόμενος" ως ακόμα και "πνευματικός πατήρ" πολλών θεολόγων αλλά και Μητροπολιτών.
Ενώ απο την άλλη πλευρά, ο Παύλος, μέσω της συσταθείσης ΤΟΤΕ τεχνικής και κατασκευαστικής του εταιρείας, έως της σήμερον υπαρκτής, με πολύ χαρακτηριστικό όνομα-τίτλο, που επελέγη και καθρέπτιζε επιτυχώς, την 'πρωτοπορία' και την χάραξη 'νέων δρόμων', ήσαν αμφότεροι "πιστότατοι" αλλά και "υπέρμαχοι" του φιλοδόξου (Ιεραποστολικού) έργου, στην Αφρικανική Ήπειρο, που "απαιτούσε" σχολεία, ορφανοτροφεία, ξενώνες και άλλα, τότε πανεπιστημιακού Επισκόπου του αθηναϊκού 'κλίματος' και νύν επωνύμου προκαθημένου, ορθοδόξου Εκκλησίας του εξωτερικού.
Αυτός ο τελευταίος, ομού μετά του Πατριαρχείου Αλεξανδρείας, στο οποίο μεσολάβησε και συνέστησε (την εταιρεία) ο εν Αθήναις προκαθήμενος, είχαν "ανάγκη" και "βοήθεια", απο τις γνώσεις και τις εργασιακές/κατασκευαστικές εμπειρίες της ανωτέρω αναφερθείσης εταιρείας...
Να συμπληρώσουμε όμως, ότι εκείνος ο Βασίλης, "τύχαινε" να είχε έναν υιό, που ονομαζόταν Προκόπιος, όπως και εκείνος ο Παύλος, "τύχαινε" να είχε έναν υιό, που ονομαζόταν Αλέξιος...
Ίσως η συνέχεια εκείνης της ("ιστορίας" αλλά και της) γνωριμίας, να είναι πλέον εξόχως ΓΝΩΣΤΗ...
"Παπαφλέσσας"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου