Η ΙΕΡΑ ΣΙΝΔΟΝΗ ΤΟΥ Κ.Η.Ι.Χ

       Θά παραθέσωμεν τήν ἱστορικήν διαδρομήν καί τάς ἐπιστημονικάς ἀνακοινώσεις ἀπό διακεκριμένους ἐπιστήμονας διά τῆς ὁποίας ἀποδεικνύεται ὅτι ὁ Ἰησοῦς Χριστός εἶναι ὁ υἱός τοῦ Θεοῦ, ὁ δημιουργός τοῦ ὁρατοῦ καί ἀόρατου κόσμου, τοῦ οὐρανοῦ καί τοῦ σύμπαντος. 

      

           Ο  ΘΕΟΣ  ΕΙΝΑΙ  ΕΔΩ ΑΛΛΑ  ΕΙΝΑΙ  ΚΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΥ  ΠΑΡΩΝ

        Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ ΓΙΑΤΙ ΕΙΝΑΙ ΘΕΟΣ  ΚΑΙ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑΧΟΥ ΠΑΡΩΝ.

        Ἀλλά εἶναι ἔξω ἀπό τό ὑπουργεῖον παδείας καί Θρησκεύματος καί ἔξω ἀπό τό πρωθυπουργικόν γραφεῖον.

                                             

    Ἡ Ἱερά Σινδόνη εὐρίσκεται εἰς τό Τορίνον ἀπό τό ἔτος 1578. Ἀρχικῶς ἐφυλάσσετο  εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Λορένζο(Real chisesa di San Lorenzo) καί μετέπειτα εἰς τόν Καθεδρικόν Ναόν τοῦ Τορὶνο. Εἶναι τό Ἱερόν κειμήλιον εἰς τό ὁποῖον ἡ ἐπιστήμη διά τήν ἔρευναν καί μελέτην του ἔχει ἀφιερώσει τόν περισσότερον χρόνον καί τάς περισσοτέρας εἰδικότητας ἐξειδικευμένων ἐπιστημόνων τῆς συγχρόνου ἐπιστήμης. Ἐπίσης ἑκατοντάδες εἶναι οἱ ἐπιστήμονες πού ἔχουν ἀσχοληθεῖ, ἐρευνήσει καί μελετήσει, τάς δέ ἐργασίας  των ἔχουν δημοσιεύσει εἰς ἐπιστημονικά περιοδικά.  Παρά ταῦτα ἡ Σινδόνη  παρεμένει ἔνα αἴνιγμα διά τήν ἐπιστήμην καί μία πρόκλησις τῆς εὐφυΐας τοῦ ἀνθρώπου κάθ΄ ὅτι εἶναι ἀδύντον νά πλαστογραφηθῆ ἀκόμη καί μέ τήν σημερινήν τεχνολογίαν.

   Μετά τήν Σταύρωσιν τοῦ Κ.Η.Ι.Χ ὁ Ἰωσήφ ἀπό τήν Ἀριμαθαίαν ζητᾶ ἀπό τόν Πόντιον Πιλάτον νά κηδεύση τόν Χριστόν και τό αἴτημα γίνεται ἀποδεκτόν. Ἀποκαθηλώνει ἀπό τοῦ Σταυροῦ τόν Χριστόν καί περιτυλίγει τό σῶμα του εἰς τήν Σινδόνην.  Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος γράφει: «οὗτος προσελθὼν τῷ Πιλάτῳ ᾐτήσατο τὸ σῶμα τοῦ Ἰησοῦ. τότε ὁ Πιλᾶτος ἐκέλευσεν ἀποδοθῆναι τὸ σῶμα. καὶ λαβὼν τὸ σῶμα ὁ Ἰωσὴφ ἐνετύλιξεν αὐτὸ σινδόνι καθαρᾷ». Ἡ Σινδόνη εἶναι ἕνα λινόν ὠχροκίτρινον ὕφασμα  μήκους 4.41Μ, πλάτους 1.13Μ,  πάχους  0,3mm καί βάρους 2.450 γραμμαρίων.

 Ἡ Ἱερά Σινδόνη μετά τήν Ἀνάστασιν τοῦ Χριστοῦ περισυνελέχθη ἀπό τόν Ἰωσήφ ἤ τούς Ἀποστόλους. Ὁ Εὐαγγελιστής Λουκᾶς γράφει: ὁ δὲ Πέτρος ἀναστὰς(ἐγειρόμενος)  ἔδραμεν ἐπὶ τὸ μνημεῖον, καὶ παρακύψας βλέπει τὰ ὀθόνια(σάβανα) κείμενα μόνα, καὶ ἀπῆλθε πρὸς ἑαυτὸν θαυμάζων τὸ γεγονός. Τήν Ἱεράν Σινδόνην οἱ πρῶτοι Χριστιανοί τήν εἶχον τότε ἀποκρύψει καί δέν τήν ἐπαρουσίαζαν, εἴτε ἐπειδή ἀπό τούς Ἑβραϊκούς κανονισμούς ἐθεωρεῖτο ἀκάθαρτος καί μολυσμένη ἀπό τό αἶμα τοῦ καταδικασμένου, εἴτε ἐπειδή ἤσαν ὑπό διωγμόν.

  Ἡ ὕπαρξις της ἕως τό ἔτος 525 παρέμενεν ἄγνωστος. Τότε εἰς τόν Ἱερόν Ναόν τῆς Ἁγίας Σοφίας τῆς Ἑλληνικῆς  πόλεως  Ἐδέσσης τῆς Μικρᾶς Ἀσίας ἐγένοντο ἐπιδιορθώσεις. Εἰς μίαν κρύπτην τοῦ Ναοῦ καί ἐντός θήκης ἀνευρέθει ἡ Ἱερά συνδόνη διπλωμένη ὁκτώ φορές καί εἰς τρόπον ὥστε νά εἶναι ὁρατόν τό πρόσωπον τοῦ Χριστοῦ. Τῆς ἐδόθει τότε ἡ ὡραία ὀνομασία ἀχειροποίητος, δηλ μή φτιαγμένη ἀπό ἀνθρώπινον χέρι. Βασιζόμενοι οἱ τότε Ἁγιογράφοι εἰς τήν Σινδόνην , ἤρχισαν νά κάμουν καί τήν πρώτην εἰκονογράφησιν τοῦ προσώπου τοῦ Χριστοῦ.

  Τό ἔτος 944 ἡ Βυζαντινή Αὐτοκρατορία ἀπελευθερώνει τήν πόλιν Ἔδεσσα ἀπό τούς Ἄραβες, καί  μεταφέρει τήν Σινδόνην εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν. Ἡ ἀχειροποίητος Ἱερά Σινδόνη εἰς τάς 15 Αὐγούστου τοῦ ἰδίου ἔτους φθάνει εἰς τήν Βασιλεύουσα. Ἡ ὑποδοχή της εἶναι ἐνθουσιώδης καί μεγαλοπρεπής. Ὁ τότε χρονίστας  Σκυλίτσης Ἰωάννης κάμει τήν περιγραφήν,«πλῆθος κόσμου σέ ἑορταστικήν ἀτμόσφαιραν συνοδεύει τήν Σινδόνης εἰς μία μακράν λιτανείαν καταλήγοντας εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Θεοτόκου εἰς τόν φάρον πλησίον τοῦ ἀνακτόρου Bucoleon καί τοποθετεῖται εἰς τήν ἀνατολικήν πτέρυγα ».

  Τό ἔτος 1147 ἐπισκέπτεται τήν Κωνσταντινούπολιν ὁ Βασιλεύς τῆς Γαλλίας Luigi vii καί εἰς τό Αὐτοκρατορικόν παλάτι τοῦ προβάλλεται ἡ Σινδόνη καί τήν ὁποίαν θαυμάζει. 

 Τό ἔτος 1203 ἕνας ἄλλος χρονίστας ὁ Ἰππότης Robert de Clary κάμει καί μίαν ἄλλην καταγραφήν: «μεταξύ τῶν ἄλλων θαυμαστῶν πραγμάτων πού ὑπάρχουν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν εἶναι καί ἡ Ἑκκλησία τῆς Ἁγίας Μαρίας τῶν Βλαχερνῶν εἰς τήν ὁποίαν ὑπάρχει ἡ Ἱερά Σινδόνη καί εἰς τήν ὁποίαν εἶχεν τοποθετηθεῖ ὁ Κύριος μας. Κάθε Ἁγία Παρασκευή ἡ Ἱερά Σινδόνη ἐτοποθετεῖτο ὑψηλά καί καθέτως εἰς τρόπον ὥστε νά φαίνεται καλῶς τό Πρόσωπον τοῦ Κυρίου μας» 

 Τό ἔτος 1204 ἡ Βασιλεύουσα κυριεύεται καί λεηλατεῖται ἀπό τούς Σταυροφόρους. Τήν Σινδόνην τήν κλέβει ὁ ἐπικεφαλής τῶν Σταυροφόρων Ottone dela Roche, ὁ ὁποῖος εἰς τήν συνέχειαν ἐγένετο καί διοικητής τῶν Ἀθηνῶν. Θεωρεῖται κλεμένη ἀπό τόν Ottone dela Roche διότι ὁ Πάπας εἶχεν δώσει ἐντολήν νά μήν πειραχθοῦν τά Ἱερά. Διά νά μήν τιμωρηθεῖ διά τήν κλοπήν τήν ἀπέκρυπτεν. Τόν ἐπόμενον χρόνον φθάνει μία ἐπιστολή εἰς τόν Πάπα Innocenzo IV  ἀπό τόν Θεόδωρον Ἄγγελο Κομνηνόν ἀναφέροντας εἰς τόν Πάπα ὅτι ἡ Σινδόνη ἔχει κλαπεῖ ἀπό τόν  Ottone dela Roche καί ὅτι αὐτή ἔχει μεταφεφερθεῖ καί εὐρίσκεται εἰς τήν Ἀθήνα. Ἀπαιτεῖ δέ τήν ἐπιστροφήν της εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν.

  Ἡ Σινδόνη ἐπανεμφανίζεται μετά πάροδον 150 ἐτῶν δηλ. τό 1354 εἰς τό Lirey τῆς Γαλλίας ὑπό τήν κατοχήν τοῦ Goffredo di Charny.  Τό ἔτος 1453 ἡ ἀπόγονος τοῦ Goffredo di Charny, Margherita di Charny  εὐρισκομένη εἰς δυσχερήν οἰκονομικήν κατάστασιν  ἤ τήν παραχωρεῖ ἤ τήν πωλεῖ εἰς τήν σύζηγον Anna di Lusignano τοῦ Δούκα τῆς Savoia Ludovico. Κτίζουν ἕνα παρεκκλήσιον καί τοποθετοῦν ἐκεῖ τήν Σινδόνη. Τήν νύκτα μεταξύ 3 καί 4 Δεκεβρίου τοῦ ἔτους 1532 ξεσπᾶ πυρκαγιά, ἡ Σινδόνη διασώζεται ἀλλά ἔχει ὑποστεῖ μικροβλάβες κυρίως κατά τό ἐπίμηκες περιθώριον τῆς μιᾶς πλευρᾶς. Ἡ ξύλινη θήκη ἐπενδυμένη μέ ἀσήμι, πυρακτωμένη ὡς εἶναι στάζει μερικάς σταγόνας λειωμένου μετάλου εἰς τήν Σινδόνην ἡ ὁποία ἦτο τυλιγμένη σέ 48 δίπλες. Αἱ μαναχαί τοῦ τάγματος τῆς Ἁγίας Κλάρας μετά παρέλευσιν δύο ἐτῶν ἐπιδιορθώνουν τήν Σινδόνην προσθέτοντας νέον ὕφασμα ἐπί τῶν ὑπαρχομένων βλαβῶν.

 Τό ἔτος 1578 ὁ Δούκας Emanuele Filiberto μεταφέρει τήν Σινδόνην εἰς τό Τορίνον παρά τάς ἀντιρρήσεις τῶν κατοίκων τῆς περιοχῆς του.

 Τό ἔτος 1898 γίνεται παρουσίασις τῆς Σινδόνης λόγω ἐορτασμοῦ τοῦ γάμου Vittorio Emanuele υἱοῦ τοῦ Βασιλέως Umberto I. Εἰς αὐτόν τόν γάμον εἶναι προσκεκλημενος καί ὁ ἐκ Τορίνου δικηγόρος Secondo Pia ὁ ὁποῖος εἶναι καί ἕνας ἄριστος ἐρασιτέχνης φωτογράφος. Μέ τήν ἔγκρισιν τοῦ Βασιλέως γίνεται καί ἡ πρώτη φωτογράφησις τῆς Σινδόνης. Ὁ ἐρασιτέχνης φωτογράφος μετά τήν ἐμφάνισιν τοῦ film δηλώνει μέ μεγάλην ἔκπληξιν καί συγκίνησιν: τό ἀρνητικόν film πού φωτογράφησεν ἦτο σάν νά ἦτο θετικόν ὅσον ἀφορᾶ τήν εἰκόνα τοῦ σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἀντιθέτως ὅλα τά ὑπόλοιπα τό αἶμα, τό μπάλωμα, τό κάψιμο ἤσαν φυσιολογικῶς τό ἀρνητικόν.  Λόγω τοῦ πνεύματος ἀθεΐας ἐκατηγόρησαν τόν φωτογράφον ὅτι ἔκαμεν trik καί ἀπάτες ἐπί τοῦ ἀρνητικοῦ.

  Τό ἔτος 1973 ἡ Σινδόνη παρουσιάζεται διά μέσου τῆς τηλεοράσεως.

  Τό ἔτος 1978 ἐδόθει ἡ ἔγκρισις εἰς 31 ἐπιστήμονας διαφόρων εἰδικοτήτων νά μελετήσουν ἀπ΄εὐθείας τήν Σινδόνην ὑπό τήν αἰγίδα Shroud of Turin Research Proiect. Οἱ ἐπιστήμονες ἐχρησιμοποίησαν τότε τήν τελευταίαν τύπου τεχνολογίαν: φασματοσκοπίαν ὑπέρυθρον, ὑπεριώδη καί ὁρατή, φθορισμόν σέ ἀκτινοβολία Χ, θερμογραφίαν καί πυρολύσιν, φασματοσκοπία τῆς μάζης, ἀνάλυσιν micro-Rama, φωτογραφία σέ μετάδοση, μικροσκοπία, λῆψις ἰνῶν γιά μικροχημικά τέστ.

   Ἀπό  τήν ἔρευναν διεπιστώθησαν τά κάτωθει:

Α)  Δέν εὐρέθησαν χρώματα καί χρωστικαί οὐσίαι.

Β) Ἡ εἰκόνα δέν εἶναι οὔτε  ζωγραφισμένη, οὔτε τυπωμένη, οὖτε ἐγένετο διά μέσου θερμάνσεως. 

Γ) Ἐχρησιμοποιήθησαν 25 διαφορετικά διαλυτικά διά νά <σβήσουν> τήν εἰκόνα μά τοῦτο δέν κατέστει δυνατόν.

Δ) Οἱ ἐπιστήμονες ἀπόρησαν καί ἐντυπωσίασθησαν ἐκ τῆς τρισδιαστάτου ἀπεικονίσεως ἑνός σώματος εἰς ἕνα (σεντόνι). Εἰς τήν Σινδόνην φαίνονται δύο εἰκόνες ἑνός ἄνδρα, ἡ μία εἰς μετωπιαίαν παρουσίασιν καί ἡ ἄλλη εἰς ραχιαίαν, εὐρίσκονται δέ εἰς εὐθυγράμμισιν  κεφαλή ἔναντι κεφαλῆς χωρισμέναι δ΄ἑνός μικροῦ διάστηματος. Τοῦτον προέρχεται ἐκ τοῦ γεγονότος καί συνεπεία τοῦ ὅτι εἶχον <σκεπάσει>τόν Χριστόν κατά τόν ἐπιμήκη ἄξονα τῆς Σινδόνης. Δηλ. εἶχον τοποθετήσει τήν Σινδόνην ἐπί τοῦ ἐδάφους ἐπάνω ἐτοποθέτησαν τό σῶμα καί μέ τό μισό ὑπόλοιπον τῆς Σινδόνης ἐσκέπασαν τόν Χριστόν. Ἡ μετωπιαία εἰκόνα παρουσιάζει ἕναν ἄνδρα γυμνόν, μέ κλειστούς ὀφθαλμούς, μέ γένια καί μακρυά μαλιά, μέ σταυρωμένα τά χέρια, τό ἀριστερόν χέρι ἀκουμπᾶ εἰς τόν δεξιόν καρπόν. Τό ὕψους τοῦ ἀνδρός εἶναι 1.81 Μ καί βάρους 80 κιλῶν περίπου, ἡλικίας  30 ἕως 40 ἐτῶν.

 Ἐπί τῆ Σινδόνης ἐρευνήθησαν:

 1) Γῦρις, προερχομένη ἀπό τήν περιοχήν τῶν Ἱεροσολήμων καί ἀπό φυτά τά ὁποία ἀνθοφοροῦν τήν περίοδον σταυρώσεως τοῦ Χριστοῦ

2) Ἴχνη τοῦ μεταλεύματος ἀραγονίτη τό ὁποῖον ὑπάρχει εἰς τά σπήλαια τῶν Ἱεροσολήμων.

  Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος γράφει: καὶ ἔθηκεν αὐτὸ ἐν τῷ καινῷ αὐτοῦ μνημείῳ ὃ ἐλατόμησεν ἐν τῇ πέτρᾳ.

3) Ἴχνη ἀπό Ἀλόη καί μύρα τά ἀρώματα πού εἴχον ἀλήψει τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ.

 Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης γράφει: ἦλθε δὲ καὶ Νικόδημος ὁ ἐλθὼν πρὸς τὸν ᾿Ιησοῦν νυκτὸς τὸ πρῶτον, φέρων μῖγμα σμύρνης καὶ ἀλόης ὡς λίτρας ἑκατόν.

4) Ὑπάρχει ἡ παρουσία αἵματος εἰς τό μέτωπον, τά μαλιά, τά γένια, τήν πλάτη, τόν θώρακα τά χέρια καί τά πόδια. Ἡ ἀνάλυσις τῆς ὁμάδος αἵματος εἶναι  ΑΒ, ἡ ἐπικρατοῦσα εἰς τήν περιοχήν

5) Εἰς τήν εἰκόνα παρουσιάζονται πολλαπλαί  πληγαί:

Α) Εἰς τούς καρπούς, ἀπό τά καρφιά μέ τά ὁποία  εἶχον καρφώσει οἱ στρατιῶται τά χέρια τοῦ Χριστοῦ κατά τήν Σταύρωσιν.

 Ὁ Εὐαγγελιστής Ματθαῖος γράφει: Σταυρώσαντες δὲ αὐτὸν διεμερίσαντο τὰ ἱμάτια αὐτοῦ βαλόντες κλῆρον

Β) Μία εὐμεγέθης πληγή δίκην κοψήματος εἰς τό δεξιόν πλευρόν ἀπό τήν λόγχη τοῦ στρατιώτη, διαστάσεων 4,5Χ1,5 cm μέ παρουσίαν ἀφθόνου αἵματος

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης  γράφει: ἀλλ᾽ εἷς τῶν στρατιωτῶν λόγχῃ αὐτοῦ τὴν πλευρὰν ἔνυξεν, καὶ ἐξῆλθεν εὐθὺς αἷμα καὶ ὕδωρ

Γ) Πληγαί εἰς τήν κεφαλήν ἀπό τό ἀκάνθινον στεφάνι. Ὑπάρχει δέ ἡ παρουσία περισσοτέρων τῶν δέκα μικροουλῶν καί κηλίδων  αἵματος εἰς τό μέτωπον καί τό κεφάλι ἔξ αἰτίας τῆς  ἀκανθίνου στεφάνης.

Δ) Ἔχουν μετρηθεῖ 120 πληγαί εἰς τό σῶμα ἀπό τό flagrum Romano, (Ρωμαϊκό μαστύγιο) μέ τό ὁποῖον μαστίγωναν τόν Χριστόν.

 Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης γράφει: Τότε οὖν ἔλαβεν ὁ Πιλᾶτος τὸν ᾿Ιησοῦν, καὶ ἐμαστίγωσε· καὶ οἱ στρατιῶται πλέξαντες στέφανον ἐξ ἀκανθῶν, ἐπέθηκαν αὐτοῦ τῇ κεφαλῇ

Ε) Εἰς τό δεξιόν πόδι εἶναι ἐμφανής ἡ πληγή καί μία μεγάλη κυλίδα αἵματος  προερχομένη ἀπό τό καρφί πού εἴχαν περάσει εἰς τόν ταρσό. Τό ἕνα πόδι φέρεται ἐπάνω εἰς τό ἄλλο.

Ζ) Εἰς τούς  ὤμους ἐρευνήθησαν στοιχεία(οἴδημα) τά ὁποία ἐπροκλήθησαν ἀπό τό βάρος τοῦ ὀριζοντίου ἄξονος τοῦ Σταυροῦ κατά τήν μεταφοράν του. 

Ὁ Εὐαγγελιστής Ἰωάννης γράφει: καὶ βαστάζων τὸν σταυρὸν αὐτοῦ ἐξῆλθεν εἰς τὸν λεγόμενον κρανίου τόπον.

Η) Διερευνήθησαν εἰς ἀντιστοιχίαν τῶν ποδῶν καί τῆς ρινός ἴχνη χώματος ἐξ αἰτίας τῆς πτώσεως, ἀπό τήν ὁποίαν προκύπτει κάκωσις τοῦ χόνδρου τοῦ ρινικοῦ διαφράγματος.

Θ) Εἰς τά γόνατα φαίνονται ἐκδοραί συνεπεία τῶν  πτώσεων ἐπί τραχοῦς ἐδάφους.

Ι) Εἰς τάς γάμπας εἶναι ἐμφανεῖ τά στοιχεία ἀπό τό μαστίγιον.

6) Δέν ὑπάρχει εἰκόνα κάτωθεν τοῦ αἵματος. Τοῦτο σημαίνει ὅτι αἱ κηλίδες τοῦ αἵματος ἔχουν ἐναποτεθῆ πρό τοῦ σχηματισμοῦ τῆς εἰκόνος. Δηλ. ἡ εἰκόνα ἐσχηματίσθη εἰς μίαν διαδοχικήν στιγμήν ἀπό τήν ἀποκαθήλωσιν τοῦ Χριστοῦ. Αἱ κηλίδες τοῦ αἵματος ἔχουν σαφῆ ὅρια ἄνευ προεξοχῶν. Τοῦτο σημαίνει ὅτι τό σῶμα τοῦ Χριστοῦ δέν ἀποτραβήχθηκεν ἀπό τήν Σινδόνη.

7) Εἰς τά στόμια τῶν πληγῶν δέν ἐνεφανίσθησαν στοιχεία ἀποσυνθέσεως ἰστῶν τά ὁποία ἐμφανίζονται 40 ὥρας περίπου μετά τόν θάνατον, ὡς ἐκ τούτου τό σῶμα δέν παρέμεινεν περισσότερον τῶν δύο ἡμερῶν εἰς τήν Σινδόνην.

 8) Ἐκ τῆς ἐρεύνης μέ τρισδιάστατον ἐπεξεργασίαν ὑπό μαγνητικόν τομογράφον διεπιστώθει ὅτι ἐπί τῆς Σινδόνης ἐμφανίζονται δύο νομίσματα, τά ὁποία τά εἶχον τοποθετήσει εἰς τούς ὀφθαλμούς τοῦ Χριστοῦ, σύνηθες φαινόμενον εἰς τήν πρό Χριστοῦ περίοδον.  Τά νομίσματα αὐτά εἶχον κοπεῖ ἐπί Ποντίου Πιλάτου μεταξύ τοῦ ἔτους 29  καί 32. Ἦσαν τά λεγόμενα dilepton lituus.

  9) Ὁ χρωματισμός τῶν ἰνῶν τῆς Σινδόνης δέν ἀφορᾶ ὅλο τό πάχος τῆς ἴνας ἀλλά μόνον ἕνα λεπτότατον ἐπιφανειακόν στρῶμα τῆς τάξεως τῶν 200 nm (ἕνα nm εἶναι 10­ εἰς τήν μεῖον ἑνάτη)­.  Ὁ ἐπιφανειακός χρωματισμός τῶν ἰνῶν ὡς λέγουν οἱ ἐπιστήμονες ἔχει προέλθει ἀπό μίαν ἄγνωστην μορφῆς ἐνέργειαν εἰς τήν ἐπιστήμην, ἡ ὁποία ἔχει προκαλέσει ὀξείδωσιν,  ἀφυδάτωσιν καί σύζευξιν τῶν ἰνῶν (ossidazione, disidratazione, coniugazione) δηλ.ἔχει προκαλέσει μίαν ταχείαν γήρανσιν τῶν ἰνῶν.

10) Αἱ<χρωματισμέναι>ἵναι εἶναι περισσότερον εὐθριπται τῶν μή χρωματισμένων.            Προσφάτως μία πενταμελής ἐπιστημονική ἐπιτροπή ἡ ΕΝΕΑ (ἐπιστημονική ἐπιτροπή ἐρεύνης καί τεχνολογίας τῆς Ἰταλίας) ἔκαμεν τήν ἐξῆς ἀνακοίνωσιν τήν  18/12/2011, καί μέ τήν ὁποίαν ἠσχολήθει ὅλος ὁ ἔντυπος καί ἠλεκτρονικός τῦπος τῆς Ἰταλίας. Οἱ δέ ἐπιστήμονες ἦσαν προσκεκλημένοι εἰς ὅλους τούς τηλεοπτικούς σταθμούς διά νά παρουσιάσουν τήν ἐπιστημονικήν τους διαπίστωσιν καί λέγουν:

 «La doppia immagine di un uomo flagellato e crocifisso, visibile a malapena sul lenzuolo di lino della Sindone, presenta numerose caratteristiche fisiche e chimiche talmente peculiari che rendono ad oggi impossibile ottenere in laboratorio una colorazione identica in tutte le sue sfaccettature. Questa incapacità di replicare e quindi falsificare l'immagine sindonica impedisce di formulare un'ipotesi attendibile sul meccanismo di formazione dell'impronta. Di fatto, ad oggi la scienza non è ancora in grado di spiegare come si sia formata l'immagine corporea sulla Sindone».

«Ἡ διπλή εἰκόνα ἑνός ἀνθρώπου μαστιγωμένου καί ἐσταυρωμένου μόλις ὁρατόν  εἰς τό λινόν σάβανον τῆς Σινδόνης, παρουσιάζει πολυάριθμα χαρακτηριστικά φυσικά καί χημικά τόσον ἰδιαίτερα πού καθιστοῦν ἀδύνατον σήμερον νά ἐπιτευχθῆ εἰς τό ἐργαστήριον ἕνας ταυτόσημος χρωματισμός εἰς ὅλα τά χαρακτηριστικά της. Αὐτή ἡ ἀνικανότης τῆς ἀναπαραγωγῆς καί ὡς ἐκ τούτου παραποιήσεως τῆς εἰκόνος τῆς Σινδόνης ἐμποδίζει εἰς  τήν διατύπωσιν  μιᾶς ἀξιοπίστου ὑποθέσεως περί τοῦ μηχανισμοῦ σχηματίσεως τοῦ ἀποτιπώματος. Πράγματι σήμερα ἡ ἐπιστήμη δέν εἶναι ἀκόμη σέ βαθμό νά ἐξηγήση πῶς ἐσχηματίσθει ἡ σωματική εἰκόνα ἐπί τῆς Σινδόνης»

 Ἡ πενταμελής ἐπιστημονική ἐπιτροπή ἀποτελουμένη ἀπό τούς Κους Di Lazzaro, Murra, Santoni, Nichelatti  καί Baldacchini εἶναι ἐπιτροπή ἀπό ἐπιστήμονας μεγάλου διαμετρήματος καί κῦρους,  εἶναι γνῶσται τῆς συγχρόνου καί ὑψηλοῦ ἐπιπέδου ἐπιστήμης. Ἠργάσθησαν ἐπί μίαν πενταετίαν διά νά ἀναπαράγουν τήν εἰκόνα τῆς Σινδόνης μέ τά μέσα πού παρέχει ἡ σύγχρονος τεχνολογία μά τοῦτο  δέν κατέστει δυνατόν. Λέγουν ὅτι διά νά ἀναπαραχθῆ μία κατ΄ἐπίφασιν παρόμοιος εἰκόνα εἰς τό μέγεθος τῆς Σινδόνης ἀπαιτεῖται μία ἐνέργεια 34.000 δυσεκατομμυρίων watt.

 Ἕνας ἄλλος ἐπιστήμων ὁ Κος Giulio Fanti μέλος ὁμάδος διαστημικῶν ἀποστολῶν καί καθηγητής εἰς τό Πανεπιστήμιον τῆς Πάντοβα, ἀσχολούμενος καί αὐτός μέ τήν ὁμάδα του, διά τήν ἀνατύπωσιν τῆς Σινδόνης δηλώνει ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά ἀναπαραχθῆ, διά νά ἀναπαραχθῆ δέ κάτι παρόμοιον ἀπατεῖται ἡ ἐνέργεια 50 κεραυνῶν. Τήν ἐργασίαν του ἔχει δημοσιεύσει εἰς Ἀμερικανικόν ἐπιστημονικόν περιοδικόν «Journal of Imaging Science and Technology» τόν Ἀπρίλιον τοῦ 2012.

 Οἰ ἐπιστήμονες ἠσχολήθησαν καί μέ τήν χρονολόγησιν τῆς Σινδόνης. Ἡ χρονολόγησις διαφόρων ἀντικειμένων  γίνεται διά τῆς χρησιμοποιήσεως τοῦ C14.  Τό ἔτος 1988 μέ τήν μέτρησιν τοῦ ἄνθρακος πού ἐγένετο εἰς τρία Πανεπιστήμια(Oxford, Arizona, Zurigo,) διεπιστώθει ὅτι ἡ Σινδόνη εἶναι ἕνα κατασκεύασμα μεταξύ τῶν ἐτῶν 1260 καί 1390, ὁπότε αὐτομάτως καταρρίπτεται τό ἐπιχείρημα ὅτι ἡ Σινδόνη εἶναι αὐτή πού ἐτυλίχθη ὀ Χριστός, καί ὅτι αὐτό εἶναι ἕνα κατασκεύασμα τοῦ Μεσαίωνος. Μερικοί μάλιστα τό ἀπεδιδον εἰς τόν ἰδιαιτέρας εὐφυΐας Leonardo da Vinci.  Πλήν ὅμως εἰς τήν ἐπιστήμην ὑπάρχει λόγος καί ἀντίλογος, θέσις καί ἀντίθεσις διά τήν ἀποκάλυψιν τῆς ἀληθείας. Μερικοί ἐπιστήμονες ἀμφέβαλλον  διά τήν ἐγκυρότητα τῆς χρονολογήσεως προβάλλοντας τά ἰδικά των ἐπιχειρήματα α) ὅτι ἡ Συνδόνη ἐπειδή ἦτο ἐντός τοῦ παρεκκλησίου πού συνέβει ἡ πυρκαγιά, ἡ ὑψηλή θερμοκρασία   συνετέλεσεν εἰς τήν ἀλλοίωσιν τοῦ ἀποτελέσματος, β) ἔχουν προστεθεῖ εἰς τήν Σινδόνην μικροοργανισμοί πού ἀλλοιώνουν τήν ἀκρίβειαν τῆς χρονολογήσεως καί γ) ὅτι τό πρός ἐξετασιν τμῆμα ἦτο προερχόμενον ἀπό τό πρόσθετον μέρος συρράψεως μετά τήν πυρκαγιάν.

  Μέ τήν χρονολόγησιν τῆς Σινδόνης ἠσχολήθησαν καί ἄλλοι ἐπιστήμονες χρησιμοποιόνας καί ἄλλας συγχρόνους μεθόδους. Εἰς τάς 23/03/2008 διαβάζομεν εἰς τόν Ἰταλικόν τῦπον ὅτι τό Bbc ξανανοίγει τό μυστήριον τῆς Ἱερᾶς Σινδόνης ὅσον ἀφορᾶ τήν χρονολόγησιν. Ὁ Ἀμερικανός φυσικός John Jackson ἀνασκευάζει τήν εὐρεθείσαν χρονολόγησιν τοῦ 1988 μέ τόν C14. Εἰς τήν ἴδιαν γραμμή εἶναι καί ὁ καθηγητής Christofer Ramsey διευθυντής τοῦ Oxford Radiocarbon Accelator Unit.   Tήν 26/03/2013 ἡ ἐφημερίδα  LA STAMPA γράφει ὅτι ἡ Σινδόνη δέν εἶναι  ἕνα κατασκέυασμα τοῦ μεσαίωνα.  Δημοσιεύει τάς ἐργασίας τοῦ Κου Giulio Fanti ὁ ὁποῖος ἐχρησιμοποίησεν τρεῖς νέας μεθόδους δύο χημικάς καί μία μηχανικήν. Εἰς τάς δύο πρῶτας ἐχρησιμοποίσεν ἕνα σύστημα FT-IR δηλ ὑπέρυθρον ἀκτινοβολίαν, ἡ μηχανική ἀναλυσις εἶναι πολυπαραμετρική βασιζόμενη καί κάνοντας χρῆσιν πέντε διαφορετικῶν μηχανικῶν μεθόδων. Μέ τάς μεθόδους αὐτάς ἠ χρονολόγησις τῆς Σινδόνης προσδιορίζεται ὅτι εἶναι εἰς τά χρόνια πού ἔζησεν ὁ Χριστός.

 Τά γραφόμενα ἀπό τούς Εὐαγγελιστάς συμπίπτουν ἀκριβῶς μέ τά ἀνευρεθέντα στοιχεία ἀπό τήν ἔρευναν τῆς ἐπιστήμης εἰς τήν Ἱεράν Σινδόνην                                    

                                                                                                                                                                                                                                

 Ἐπίσης ἕνα ὑπουργεῖον ὀνομάζεται ὑπουργεῖον παιδείας καί θρησκευμάτων, ὁποία ἀνακρίβεια καί μέγιστον νοητικόν λάθος. Δέν ὑπάρχουν πολλά θρησκεύματα καί πολλές θρησκείες παρά μόνον ΜΙΑ ἡ τῆς Ἀποκαλύψεως, διά μέσου τοῦ ΚΥΡΙΟΥ ΚΑΙ ΘΕΟΥ ΗΜΩΝ ΙΗΣΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ. Νά σημειώσωμεν δέ ὅτι οἱ μεγαλύτεροι φιλόσοφοι ὅλων τῶν ἐποχῶν, Σωκράτης, Πλάτων, Ἀριστοτέλης ἐπίστευαν εἰς ἕναν Θεόν. Ὁ Πλάτων εἰς τόν «ΤΙΜΑΙΟΝ ΚΑΙ ΚΡΙΤΙΑΝ» ὁμιλεῖ περί τοῦ χωροχρόνου ἀπό τότε, μήπως οἱ σημερινοί ἐπιστήμονες ἔχουν κάμει ἀντιγραφήν, γράφει: «...χρόνος δ' οὖν μετ' οὐρανοῦ γέγονεν, ἵνα ἅμα γεννηθέντες ἅμα καὶ λυθῶσιν, ἄν ποτε λύσις τις αὐτῶν γίγνηται, καὶ κατὰ τὸ παράδειγμα τῆς διαιωνίας φύσεως, ἵν' ὡς ὁμοιότατος [38c] αὐτῷ κατὰ δύναμιν ᾖ: τὸ μὲν γὰρ δὴ παράδειγμα πάντα αἰῶνά ἐστιν ὄν, ὁ δ' αὖ διὰ τέλους τὸν ἅπαντα χρόνον γεγονώς τε καὶ ὢν καὶ ἐσόμενος. ἐξ οὖν λόγου καὶ διανοίας θεοῦ τοιαύτης πρὸς χρόνου γένεσιν, ἵνα γεννηθῇ χρόνος, ἥλιος καὶ σελήνη καὶ πέντε ἄλλα ἄστρα, ἐπίκλην ἔχοντα πλανητά, εἰς διορισμὸν καὶ φυλακὴν ἀριθμῶν χρόνου γέγονεν: σώματα δὲ αὐτῶν ἑκάστων ποιήσας ὁ θεὸς ἔθηκεν εἰς τὰς περιφορὰς ἃς ἡ θατέρου περίοδος ᾔειν...»

   «...Ὁ χρόνος ἔγινεν συγχρόνως μέ τόν  οὐρανόν, καί  ἐφ΄ὅσον ἐδημιουργήθησαν συγχρόνως, συγχρόνως θά καταστραφοῦν, ἀν κάποτε ἐπέλθει ἡ καταστροφή αὐτῶν ὡς κατά τό πρότυπον τῆς διαιωνίας φύσεως,  διά νά εἶναι κατά τό δυνατόν   ὁμοιότατος  μέ αὐτόν· διότι τό μέν πρότυπον εἶναι ὑπαρκτόν εἰς πάντας τούς αἰώνας, αὐτός μέν πάλιν διά τελείωσιν τοῦ ἀπολύτου χρόνου, ὁ ὁποῖος ὑπῆρχεν, ὑπάρχει, καί θά ὑπάρχη. Ὅθεν ἐκ τοῦ λόγου καί διανοίας τοῦ Θεοῦ  καί διά τῆς θελήσεως  Αὐτοῦ, ἐγένετο ὁ χρόνος, διά νά δημιουργηθῆ ὁ χρόνος καί τά πέντε ἄλλα ἄστρα τά ὁποία κατ΄ἐπίκλησιν ὀνομάζονται πλανῆται, ἐγένεντο δέ  αὐτά διά τόν προσδιορισμόν καί φύλαξιν τῶν ἀριθμῶν τοῦ χρόνου,  ὅταν δέ ὁ Θεός ἐδημιούργησεν εἰς κάθε ἕνα ἀπό αὐτά τά σώματα των, τά ἔθεσεν εἰς περιφοράν τῶν ὁποίων ἡ τροχιά ἐξαρτᾶται ἀπό τό πλησίον του....» Σεβαστοί συνέλληνες σκεφθεῖτε ὅτι ὁ Πλάτων μιλοῦσεν ἀπό τότε διά τόν χωρόχρονον, ὅτι λέγει καί ἡ σημερινή ἐπιστήμη. Μήπως ἔχουν κάμει ὑποκλοπήν;

   Ἐπίσης ὁ Πλάτων  διά στόματος Σωκράτους γράφει εἰς τήν «Πολιτείαν»: Οὐδ’ ἄρα, ἦν δ’ ἐγώ, ὁ θεός, ἐπειδὴ ἀγαθός, πάντων ἂν εἴη αἴτιος, ὡς οἱ πολλοὶ λέγουσιν, ἀλλὰ ὀλίγων μὲν τοῖς ἀνθρώποις αἴτιος, πολλῶν δὲ ἀναίτιος· πολὺ γὰρ ἐλάττω τἀγαθὰ τῶν κακῶν ἡμῖν, καὶ τῶν μὲν ἀγαθῶν οὐδένα ἄλλον αἰτιατέον, τῶν δὲ κακῶν ἄλλ’ ἄττα δεῖ ζητεῖν τὰ αἴτια, ἀλλ’ οὐ τὸν θεόν. Δηλ. ὁ Σωκράτης λέγει, ὅτι ἐκ τοῦ Θεοῦ προέρχονται μόνον τά καλά, τῶν κακῶν τά αἴτια ἀναζητῆστε τα ἀλλοῦ, ἀλλά ὄχι εἰς τόν Θεόν. 

Στήν συνέχεια ἀπό τήν Πνύκα, ὁ Ἀπόστολος τῶν ἐθνῶν, Ἀπόστολος Παῦλος ἐκήρυξεν εἰς τούς Ἕλληνας τόν ἕνα καί μοναδικόν Θεόν.

 Αὐτή ἡ τοιχογραφία καί ὄχι μόνον εὐρίσκεται εἰς τάς μονάς τοῦ Ἁγίου ὅρους. Οἱ φιλόσοφοι μας παρίστανται ὡς ἅγιοι χωρίς τό φωτοστέφανον.

                                                                       

                                                                                 ΜΠΑΡΑΜΠΟΥΤΗΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ 

                                                                                                           ΙΑΤΡΟΣ ΠΑΘΟΛΟΓΟΣ