Ὁ πανηγυρικὸς λόγος, ποὺ ἐξεφώνησε ὁ κ. Ἀναστάσιος Στάμου γιὰ τὴν ἐπέτειο τῆς 25ης Μαρτίου

Διαβάστε τον πανηγυρικό λόγο, που εκφώνησε ο Διευθυντής του ΕΠΑΛ Λευκάδος, κ. Αναστάσιος Στάμου, για την επέτειο της 25ης Μαρτίου, μετά το πέρας της δοξολογίας στον Ιερό Ναό Ευαγγελιστρίας Λευκάδος.

Φιλοπάτριδες Έλληνες και Ελληνίδες, κατά πρώτον ας ορίσουμε τί εορτάζουμε στην σημερινή επέτειο της 25ης Μαρτίου. Σήμερα εορτάζουμε διπλά, διότι έχουμε αφενός την θρησκευτική εορτή του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, της Παναγίας προστάτιδος των Ελλήνων και ειδικότερα της νήσου Λευκάδος, που συνεχώς μας προστατεύει (οι φιλόθεοι το νιώθουν αυτό βαθιά μέσα τους), και βεβαίως σήμερα εορτάζουμε την μεγαλύτερη Εθνική μας επέτειο, την επέτειο της Παλιγγενεσίας του 1821, που ορθώς την ορίζουν οι φιλοπάτριδες ως Εθνεγερσία, διότι το σκλαβωμένο έθνος των Ελλήνων ηγέρθη, από σκυφτό δηλαδή που ήταν καθότι υπόδουλο επί αιώνες, στάθηκε όρθιο και πάλι, επανεστάθη, έκαμε Επανάσταση.

Τα κείμενα των Αγωνιστών ομιλούν για Εθνική Παλιγγενεσία. Ο Λευκαδίτης δικαστής Ιωάννης Ζαμπέλιος γράφει μάλιστα τί του είπε ο ιατρός εκ Συράκου της Ηπείρου Ιωάννης Ζαπραλής, μυώντας τον στον Αγώνα το 1817: «Ήλθον εδώ δια σε, διότι εις Αγώνα Ελευθερίας μέλλει να έρθη το Γένος μας. Είμαι ένας των αποστόλων της εθνικής παλιγγενεσίας και επί τούτου κατέβην εις Λευκάδα», και κατόπιν τον ώρκισε.

Εδώ στην Λευκάδα δόθηκαν δύο φορές μάλιστα οι Όρκοι των Αγωνιστών για την απελευθέρωση της Πατρίδος. Μία φορά ήταν τον Ιούλιο του 1807 με τον νεαρό τότε Ιωάννη Καποδίστρια, τον γνήσιο, τον αληθινό και μοναδικό Εθνάρχη των Ελλήνων, που αντιπροσώπευε την «αόρατη Αρχή» στον Αγώνα του ’21, ο οποίος συγκέντρωσε όλους τους τότε Οπλαρχηγούς προεξάρχοντος του Κατσαντώνη, για να κρατήσει την Άμυνα της Λευκάδος απέναντι στις δυνάμεις του Αλή Πασά, και δεύτερη φορά ήταν τον Ιανουάριο του 1821 στην Παναγία των Βλαχερνών, με τον Ιωάννη Ζαμπέλιο, τον Άγγελο Σούνδια και αρκετούς άλλους Λευκαδίτες της Φιλικής Εταιρείας, που μαζί με την νέα γενιά Οπλαρχηγών, από τον Οδυσσέα Ανδρούτσο έως τον Γεώργιο Καραϊσκάκη, τον Πανουργιά και τον Μακρή, ορκίστηκαν στον Ιερό Αγώνα.

Όμως πρέπει να τονίσουμε και τούτο, ότι από την πτώση της Βασιλεύουσας το 1453 μέχρι την Εθνεγερσία, την πανεθνική δηλαδή Επανάσταση του 1821, οι Έλληνες επεχείρησαν πάμπολλες μικρές και μεγάλες τοπικές Επαναστάσεις. Ανά 4 ώς 5 χρόνια είχαμε μία μεγάλη τοπική Επανάσταση και ενδιάμεσα πολλές άλλες μικρότερες. Την μία ο Πόντος, την άλλη η Πελοπόννησος, μετά η Κύπρος, η Θεσσαλία, η Ήπειρος, η Στερεά Ελλάδα, και πάλι η Μάνη, και πάλι άλλη περιοχή…

Μόνη της η Χιμάρα έκανε επτά επαναστάσεις, επί 25 συνολικά έτη στα 400 χρόνια της σκλαβιάς. Η Χιμάρα παραμένει ακόμα υπόδουλη, είναι η τραγικότερη περίπτωση του σκλαβωμένου Ελληνισμού. Ας σταθούμε λίγο στην Χιμάρα, για να τονίσουμε ότι αυτή συνέχισε την παράδοση του Γεωργίου Καστριώτη της Κρούγιας (πόλεως δίπλα στα σημερινά Τίρανα), που πολεμούσε τους Τούρκους πάντα νικηφόρα επί 25 συνεχή χρόνια, από το 1443 έως το 1468 (δηλαδή λίγο πριν έως λίγο μετά την Άλωση της Πόλεως).

Μετά τον θάνατο του Καστριώτη, του αποκαλουμένου Αλεξάνδρου από τις επικές νίκες του ως ο μέγας στρατηλάτης (όπως ανέγραφε η σφραγίδα του, εξ ού και Σκεντέρ-μπέης στα Τουρκικά – Αλέξανδρος-μπέης), τα παλληκάρια του συνέχισαν τις νίκες με επικεφαλής τον γιό του, τον Ιωάννη Καστριώτη και τον αδελφό της γυναίκας του Κων/νο Αριανίτη-Κομνηνό για άλλα 10 χρόνια. Όταν τελικώς νικήθηκαν, τα παλληκάρια κατέβηκαν νοτιώτερα, στην Χιμάρα και στο Σούλι! Και γνωρίζουμε όλοι την Ιστορία έπειτα των αδάμαστων Σουλιωτών. Η σημαία του Καστριώτη ήταν κόκκινη με τον δικέφαλο αετό της Κωνσταντινουπόλεως. Πριν από 100 μόλις χρόνια (το 1913 δηλαδή), ελέω Ιταλίας και Αυστρίας, παρότι είμασταν οι νικητές των Βαλκανικών πολέμων, έγινε εις βάρος μας ένα νέο κράτος για πρώτη φορά, η Αλβανία, που υιοθέτησε ως εθνικό της ήρωα τον Έλληνα Σκεντέρμπεη (τον Γεώργιο Καστριώτη) και ως σημαία της υιοθέτησε την σημαία του. Δηλαδή εδώ έχουμε κλασική υφαρπαγή συμβόλων (τύπου Σκοπίων, που ζούμε πάλι στις μέρες μας – η ιστορία βλέπετε επαναλαμβάνεται).

Δεν ομιλούμε όμως καθόλου για το θέμα αυτό… Υπόψιν, πως ο βασιλιάς τότε της Αλβανίας ο Ζόγου έγραψε σε επιστολή του προς τον εδώ βασιλέα, πως η Αλβανία είναι κόρη της Ελλάδος. Αυτός το ήξερε… Βλέπουμε σήμερα τα παιδιά από την Αλβανία να γίνονται άξια Ελληνόπουλα. Αλλά αυτά που λέγω είναι όπλα για την εξωτερική μας πολιτική, που δεν τα χρησιμοποιούμε και αφήνουμε τους γείτονες να κάνουν συμμαχίες με την Τουρκία.

Ένα χαρακτηριστικό της συνέχειας του Γένους είναι ότι διαχρονικά τα βάζουμε ως λαός με θηρία πάνω από το μπόι μας (όταν μας αδικούν βεβαίως), ενώ δεν τα βάζουμε ποτέ με μικρότερες από μας δυνάμεις. Έτσι ήμασταν πάντοτε εμείς οι Έλληνες… Περί αυτού έλεγε ο Κολοκοτρώνης: «Ελληνάδες μου, είστε τρελοί, αλλά έχετε φρόνιμο θεό που σας προστατεύει».

Για ποιούς πολεμήσανε λοιπόν τόσες γενιές Αγωνιστών; Για ποιό πράγμα θυσιάσανε την ζωή τους 800.000 πρόγονοι, από το 1821 έως το 1828; Τί οράματα τους παρακινούσαν να μεγαλουργήσουν, να γίνουν Ήρωες; Πολεμήσανε για την Ελευθερία του Γένους και της Πατρίδος, που έχει βεβαίως και υλικό περιεχόμενο, το χώμα, τα σπίτια μας, τα χωράφια μας. Αλλά πρωτίστως έχει πνευματικό περιεχόμενο για τους νοήμονες Έλληνες.

Διότι αρχαιόθεν μας λέγει ο Σωκράτης: «μητρός τε και πατρός και των άλλων προγόνων απάντων τιμιώτερον και σεμνότερον και αγιώτερον εστίν η Πατρίς, και εν μείζονι μοίρα και παρά θεοίς και παρ’ ανθρώποις τοις νουν έχουσι». Πρέπει να είμαστε δηλαδή και εχέφρονες, να έχουμε υγιές δυνατό μυαλό για να τα καταλαβαίνουμε αυτά.

Το Γένος λοιπόν, είναι ο πατέρας, είναι ο παππούς, τα παιδιά, τα εγγόνια μας. Είναι η μητέρα, η γιαγιά, η γιαγιά Μινωίτισσα, η γιαγιά Κυκλαδίτισσα, η Μαινάδα της Θράκης του Ορφέα, η Υπατία της Αλεξάνδρειας, η Θεοφανώ του Βυζαντίου, η Τζαβέλαινα του Ζαλόγγου, η Ηπειρώτισσα του ’40. Η Σπαρτιάτισσα μάνα παρέδιδε την ασπίδα στον γιό της με την εντολή «η ταν ή επί τας», «ή θα την φέρεις πίσω νικητής ή θα σε φέρουν πάνω σ’ αυτή», «Νίκη ή Θάνατος»!

Για να θυμάστε τί σημαίνει γυναίκα Ελληνίδα, σας λέγω ότι πουθενά στον κόσμο δεν αναφέρεται γυναίκα Στρατηγός, γυναίκα Ναύαρχος… Και όμως, εμείς έχουμε τις μοναδικές γυναίκες στον κόσμο, την Μπουμπουλίνα που ανηγορεύθη μετά τον θάνατό της «Ναύαρχος επί τιμή» από τους Ρώσους, και την Μαντώ Μαυρογένους, που ανεκήρυξε ο Καποδίστριας «επίτιμο Αρχιστράτηγο». Γιατί συμβαίνει αυτό; Διότι εμείς είχαμε την Πρόμαχο Αθηνά, με δόρυ, ασπίδα και περικεφαλαία, αλλά και «τη Υπερμάχω στρατηγώ τα νικητήρια», την Παναγιά μας.

Εμείς οι Έλληνες έχουμε και Πατρίδα και Μητρίδα (Μητρώο αρρένων δεν λέμε;). Υπάρχουν 8.500 αναφορές στα αρχαία μας κείμενα για την λέξη πατρίδα, σε όλες τις πτώσεις. Σκεφτείτε τώρα ότι άλλοι λαοί, όπως οι περισσότεροι ευρωπαϊκοί, δεν έχουν καν αρχαία κείμενα. Εμείς ακολουθούμε φυσικά τις αναφορές των προγόνων μας. «Νιώθω για σε πατρίδα μου στα σπλάχνα χαλασμό», για να φθάσουμε και στον Βαλαωρίτη. Τούτα τα χώματα είναι βαμμένα με αίμα ηρώων και ηρωίδων εκατοντάδων και χιλιάδων γενεών και πρέπει να τα τιμούμε, να τα υπερασπίζουμε απέναντι σε κάθε ξένο εισβολέα!

Αγαπητοί συμπολίτες, λέγω απλώς αυτά που θα λέγατε και όλοι εσείς, ο ελληνικός λαός, ο Ανώνυμος Έλλην. Αναλογισθείτε την ευθύνη, τί σημαίνει να κουβαλάς στις πλάτες σου τούτο το Γένος. Σκέπτομαι το χρέος που οφείλουμε όλοι για την επιβίωσή μας στο μέλλον, για την συνέχεια του ιστορικού μας έθνους.

Λέγει ο στρατηγός Μακρυγιάννης, «αλίμονο σε κείνους όπου χύσανε το αίμα τους και θυσιάσανε τον δικόν τους, να ιδούνε την πατρίδα τους να είναι γέλασμα όλου του κόσμου και να καταφρονιώνται τα αθώα αίματα οπού χύθηκαν». Και αλίμονο φτάσαμε σήμερα στα λόγια του…

Όμως, δικοί μας ταγοί δώσανε το δικαίωμα να μας πιάνουν σήμερα στο στόμα τους υποτιμητικά οι κάθε λογής βάρβαροι, να μας εξευτελίζουν διεθνώς οι παγκόσμιες φυλλάδες τους, να μας εμπαίζουν οι προσκυνημένοι στη νέα τάξη των Σιωνιστών Τραπεζιτών ηγετίσκοι της Ευρώπης, να μας επιφυλάσσουν ρόλο αποθήκης ψυχών, δεκάδων εθνοτήτων ανεστίων και δεδιωγμένων εξαιτίας δικών τους πολέμων, και εντέχνως έπειτα κατευθυνομένων εδώ. Προβάλλει πλέον μέγας κίνδυνος αλλοιώσεως των συνιστωσών του έθνους, έθνους μοναδικού που πληροί και τα τέσσερα χαρακτηριστικά γνωρίσματα: το όμαιμον, το ομόγλωσσον, το ομόθρησκον και το ομότροπον, τα κοινά ήθη και έθιμα. Η Ελλάδα σταυρώνεται από τους «εμπόρους των εθνών» και τους ντόπιους διακινητές της «πολυπολιτισμικής» φενάκης!

«Το κρίμα επί τας κεφαλάς ημών και επί των τέκνων ημών», φώναξαν κάποτε οι Εβραίοι στην σταύρωση του Χριστού. Το πήραν τότε πάνω τους το κρίμα! Αυτή η απάντηση ταιριάζει όμως σε εμάς; Όχι βέβαια. Εμείς ως Έλληνες τί πρέπει να φωνάξουμε; Μας το λέγει ο Γέρος του Μωρηά: «Ρίχτε μωρέ τα πάθη σας στον πρώτο λάκκο και μην τσακώνεστε ποιον θα βάλουμε αφεντικό μας…», (για τον Άγγλο, τον Γάλλο και τον Ρώσο, έλεγε …που τσακώνονταν οι τότε πολιτικοί Αγγλόφιλοι, Γαλλόφιλοι, Ρωσόφιλοι, όπως σήμερα …Αμερικανόφιλοι ή Γερμανόφιλοι, οι σύγχρονοί μας πολιτικοί). «…Αυτά δεν είναι καλά πράγματα, δεν ταιριάζει στη Φυλή μας. Αγαπάτε αλλήλους ωρέ Έλληνες. Η Ελλάδα για την Ελλάδα και μόνον για την Ελλάδα», φώναζε ο Γέρο-στρατηγός!

Θα αναφέρω τώρα σημαντικά αποσπάσματα από την «Ελληνική Νομαρχία» του Ανωνύμου του Έλληνος, που αποτελεί το μανιφέστο των Αγωνιστών της Εθνεγερσίας. Είναι ένα άγνωστο, αδίδακτο κείμενο, που μας δίνει όλες τις απαντήσεις για την συνέχεια του Γένους.

Η «Ελληνική Νομαρχία» περικλείει όλα τα Οράματα του Ελληνισμού, που διεκήρυξαν οι Αγωνιστές του ’21, και συγχρόνως περιγράφει τον αγώνα επιβιώσεως του Ελληνισμού μέσα στα χρόνια της πιο μαύρης σκλαβιάς. Αποτελεί την καλύτερη απάντηση στα ιδεολογήματα των θιασωτών του Εθνομηδενισμού, που διδάσκουν ότι είχε σβήσει πια το Ελληνικό Έθνος το 1821, και έκτοτε έχουμε τα «γενέθλια» ενός νέου έθνους…

Σ’ αυτή την κακοήθεια αρκεί ως απάντηση μία περικοπή από το γράμμα που έστειλαν οι Κουντουριώτες-Αρβανίτες Αγωνιστές της περιοχής καταγωγής μου, προς τον Κιουταχή, τον Τούρκο στρατηγό, το 1826, όταν αυτός προσπαθούσε να τους πείσει να προσκυνήσουν τον Σουλτάνο. Του γράψανε λοιπόν, «με ποίον δικαίωμα μας ονομάζεις ραγιάδες; Ημείς τώρα έξ χρόνους ζώμεν ελεύθεροι. Έχομεν κάμει την ελληνικήν απόφασιν. Καλύτερα να αποθάνομεν όλοι με τα άρματα εις τας χείρας, παρά να ζώμεν τυραννισμένοι και βασανισμένοι ραγιάδες, ως ζώα δηλαδή με μορφήν ανθρώπου». Αλλά και καθ’ όλη την διάρκεια της Τουρκοκρατίας έχουμε γραπτές αναφορές, που αποδεικνύουν ότι πάντα για τους Έλληνες μιλούσαν σ’ αυτή την Χώρα, όπως οι επιστολές του Ιανού Λάσκαρι προς τους ηγεμόνες της Ευρώπης το 1508: «Ου υπέρ σώσαι την Ελλάδα πονείς, γράφει σε έναν ηγεμόνα, τον δε καθ’ έκαστον Ελλήνων υπερφρονείς»!

Ο συγγραφέας λοιπόν της Ελληνικής Νομαρχίας είναι ο Ανώνυμος Έλλην, ο οποίος πονά για την κατάντια της πατρίδας του και απευθύνεται σε όλους τους Έλληνες πατριώτες, που νιώθουν τα ίδια συναισθήματα με αυτόν. Θεωρεί πως οι συνθήκες ήσαν πλέον πρόσφορες για Επανάσταση και υποστηρίζει πως ο Ελληνισμός πρέπει να στηριχθεί αποκλειστικά στις δικές του δυνάμεις, για την απόκτηση της πολυπόθητης ελευθερίας, και να μην περιμένει βοήθεια από ξένες δυνάμεις.

Επικρίνει μάλιστα με σφοδρότητα όσους ήσαν εχθρικοί απέναντι στην επανάσταση, οι οποίοι πολλές φορές συνεργάζονταν με τους Τούρκους, υπακούοντας στο προσωπικό τους συμφέρον. Αυτό έχει μεγάλη αντιστοιχία με τους δωσίλογους του σήμερα, και με κάθε περίοδο κατοχής.

Αιτιολογεί λοιπόν η Ελληνική Νομαρχία την Εθνική αποκατάσταση των Ελλήνων, και περιγράφει την ευνομούμενη Πολιτεία, που έπρεπε οι Αγωνιστές να συντάξουν. Και πράγματι, στα Συντάγματα που ψηφίστηκαν στις Εθνοσυνελεύσεις περιγράφεται η πραγμάτωση μιας Ανεξάρτητης, Κυρίαρχης και Ελεύθερης Ελληνικής Πατρίδας.

Ξεκινά κάνοντας επίκληση στους προγόνους για δύναμη. Τα πρώτα λόγια είναι συγκλονιστικά: «Ώ Αθάνατοι Ψυχαί των ελευθέρων προγόνων μου, ενδυναμώσατε τώρα τον ζήλον μου με τα ηρωικά σας εντάλματα, δια να εκφράσω καθώς πρέπει τα της ελευθερίας κάλλη εις τους απογόνους σας. Και σύ ιερά Πατρίς, εγκαρδίωσον και στερέωσον την προς σε αγάπην μου, για να ενθουσιάσω τας ελληνικάς των καρδίας με τον θείον σου έρωτα». (Θείος έρως προς την ιερά Πατρίδα! Ελληνική καρδία! Ποιος επίσημος Πολιτικός τολμά σήμερα να τα πει ή να τα γράψει αυτά);

Αμέσως μετά, μιλάει για την Διοίκηση που πρέπει στους Έλληνες. Την ονομάζει «Νομαρχία», η οποία «όσον περισσότερον οι άνθρωποι αγαπώσιν την ευτυχίαν των, τόσον αυτή στερεούται και φυλάττεται. Είναι η μόνη πρόξενος της Αρετής, της Ομοιότητος και της Ελευθερίας». Προσέξτε αυτές τις τρεις λέξεις: Ομοιότης είναι αυτό που λέμε συνήθως «Ισότης» (Λέγει Ομοιότης διότι Ισότης κυριολεκτικά δεν υφίσταται). Η Αρετή είναι συνυφασμένη με την Παιδεία. Ελευθερία είναι ο αιθήρ της Ψυχής του Έλληνος. Είναι ακριβώς τα αντίστοιχα του Θουκιδίδου, «το Εύδαιμον, το Ελεύθερον, το Εύψυχον», και είναι ακριβώς το σύνθημα των φοιτητών του Πολυτεχνείου «Ψωμί, Παιδεία, Ελευθερία». Αυτή είναι η διαχρονική Ελληνική Ιδεολογία!

«Μόνον η ελευθερία αποκαταστεί τους ανθρώπους εναρέτους, και εμφυτεύει εις τας καρδίας όλων των πολιτών την άμιλλαν προς το ευ πράττειν, και δια τούτο, μόνον εις τας ελευθέρας Πολιτείας γεννώνται τα μεγάλα υποκείμενα», (δηλαδή οι μεγάλοι άνθρωποι γεννιώνται μόνο σε ελεύθερο καθεστώς.

Επίσης πολύ σπουδαίο πράγμα, λέγει, είναι «η ιστορία, αδελφοί μου. Είναι το ευκολώτερον μέσον εις το να καταλάβετε πόσων μεγάλων κατορθωμάτων είναι πρόξενος η Ελευθερία. Η ιστορία είναι ο πλέον σοφός διδάσκαλος εις τους ανθρώπους, οπού αγαπώσι να μάθωσι την αλήθειαν».

«Ανάμεσα εις πολλά άλλα αποτελέσματα της ελευθερίας, οπού θέλουσι σας προξενήσει θαυμασμόν, ώ αδελφοί μου, είναι, όταν αναγνώσετε τας νίκας των προγόνων μας, και όταν συγκρίνετε την ποσότητάν των με την ποσότητα των εχθρών. Τότε θέλετε μείνει έκθαμβοι!

Ώ πόσον οι προπάτορές μας ηγωνίζοντο εκ νεαράς ηλικίας δια να μάθωσι την πολεμικήν τέχνην! Δια μέσου αυτής οι ολιγώτεροι νικώσι τους περισσοτέρους. Όλοι οι Έλληνες και σήμερον, λέγει, και μάλιστα οι χωρικοί έχουσι μεγαλωτάτην κλίσιν εις τα άρματα. Σχεδόν καθείς από αυτούς έχει δύο και τρία άρματα και είναι αξιοθαύμαστοι κυνηγοί. Είναι δε γενικώς πεπροικισμένοι με έν πνεύμα γεννητικόν και ορθόν. Ανάμεσα εις τας φυσικάς των αρετάς, η φιλοξενία είναι εις αυτούς γενική. Η αυτοϊδιότης μάλιστα της τροφής και τα καθαρά αναβρυστικά νερά που πίουσι, τους βαστά αδιακόπως εις μίαν ευρωστίαν και δύναμιν εξαίσιον. Η ειλικρινότης και η ευθύτης των, είναι βέβαιαι αξίαι του χρυσού αιώνος».

Αφού περιγράφει τα βάσανα των κατοίκων της υπαίθρου, των γεωργών, και έπειτα τα βάσανα των κατοίκων των πόλεων, φτάνει ο Ανώνυμος ο Έλλην στις ξένες δυνάμεις. «Ποιος αγνοεί ότι ο κύριος στοχασμός των αλλογενών δυνάμεων είναι, να προσπαθήσουν να κάμουν το ίδιόν των όφελος με την ζημίαν των άλλων; Ποίος στοχαστικός άνθρωπος ημπορεί να πιστεύη ότι όποιος από τους αλλογενείς δυνάστας ήθελεν κατατροπώσει τον Οθωμανό, ήθελε μετά να μας αφήση ελευθέρους; Είναι δυνατόν να ελπίζης ελευθερίαν από τους ξένους»; Πόσο επίκαιρο είναι αυτό για τους συμμάχους-εταίρους που επιζητούμε να μας προστατέψουν…

Παρακάτω ο Ανώνυμος Έλλην μιλάει για τις αντάρτικες ψυχές, τις ελεύθερες ψυχές των άδολων Αγωνιστών. «Πώς να παραιτήσω τους επαίνους, που τυχαίνουν εκείνοι των ηρώων της Ελλάδος, οι οποίοι μη υποφέροντες τας φοβεράς τυραννίας των Οθωμανών, εκλέγουσιν εκείνους όπου γνωρίζωσιν αξιοτέρους, (επιλέγουν τους άξιους) και φεύγουσιν εις τα δάση, (παίρνουν τα βουνά), δια να διαυθεντεύουν την ελευθερίαν των; Πού εσπούδασαν εκείνοι τακτικήν, δια να αντισταθώσιν εις το πλήθος των εχθρών και να τους νικούν πάντοτε. Η αγχίνοιά των είναι αμίμητος. Έχουσιν μία φυσικήν διάθεσιν εις το να εφευρίσκουν. Οι νόες των είναι γεννητικοί εις το άκρον, ώστε μετά την επανόρθωσιν του γένους μας, δύο ετών διάστημα είναι αρκετόν δια να ξαναβρούμε τας προτέρας μας αρετάς».

«Την σήμερον εις όλην την Ελλάδα ευρίσκονται περισσότεροι από δέκα χιλιάδας εις τα δάση, των οποίων η ανδρεία είναι αδιήγητος και η αγάπη δια την ελευθερίαν απερίγραπτος. Καθείς απ’ αυτούς αξίζει δέκα αρχιστράτηγους αλλογενείς δια την εξυπνότητα του νοός και δια τας πολεμικάς εφευρέσεις. Το ίδιον μας βεβαιούσιν και οι Σπαρτιάτες του τωρινού αιώνος, λέγω οι θαυμαστοί Σουλιώτες, οι οποίοι ποτέ δεν εδέχθησαν να πολεμήσουν τους εχθρούς τους, αν πρότερον δεν τους έβλεπον δεκαπλασίως περισσοτέρους»! (Πράγματι, αν ήσαν επτά φορές περισσότεροι οι αντίπαλοι του Κατσαντώνη, τους έλεγαν: γίνετε πιο πολλοί και τότε ερχόμαστε να τα βάλουμε).

Και συνεχίζει ο Ανώνυμος Έλλην: «Τελειώνοντας, σας ενθυμώ ότι οι προδόται ευρίσκονται πανταχόθεν. Η εμπειρία σας θέλει δείξει τους φιλοπάτριδας και εναρέτους άνδρας. Ο μεγαλύτερος δάσκαλος είναι ο έρως της πατρίδος. Η αρετή πρέπει να είναι ο οδηγός των επιχειρημάτων σας. Ο σκοπός σας προς το καλόν το γενικόν, όχι το μερικόν, να αποβλέπει πάντοτε. Μην σας δειλιάση η απειρία σας. Οι ποταμοί αίματος των συγγενών μας και φίλων μας, οπού εχύθησαν από το οθωμανικόν σπαθί, ζητούσιν εκδίκησιν. Ο ήχος της σάλπιγγος του Άρεως εξύπνησεν από τους τάφους των προγόνων μας. Ο μέγας Λεωνίδας ακούει τα τύμπανα της νίκης και ευφραίνεται! Ήγγικεν η ώρα, ώ Έλληνες, της ελευθερώσεως της Πατρίδος μας! Άμποτες να αξιωθώ και γω, ογλήγορα να χύσω το αίμα μου δια την σωτηρίαν της γλυκυτάτης μου πατρίδος! Ζήτω η ελευθερία των Ελλήνων. Γένοιτο, γένοιτο»!

Ο ποιητής Ανδρέας Κάλβος είναι σύγχρονος του αγώνα του ’21, όπως ο Διονύσιος Σολωμός. Γράφει τις λεγόμενες Ωδές και λέγει το εξής: «Ώ Ελλάς, ώ πατρίς μου, ελπίδων γλυκυτάτην μήτηρ. Σε βλέπω ακόμα ζώσαν και μαχομένην και αναλαμβάνω… Ώ Έλληνες, ώ θείαι ψυχαί, που εις τους μεγάλους κινδύνους φανερώνετε ακάματον ενέργειαν και υψηλήν φύσιν»!

Την 25η Μαρτίου, αγαπητοί συμπολίτες, ημέρα της εθνικής επετείου της Εθνεγερσίας των προγόνων μας, όλοι πιστεύω αναλογιζόμαστε με αγωνία τί χρόνια θα είναι αυτά που έρχονται, πώς θα γραφτεί η ιστορία για τις μελλοντικές γενιές των Ελλήνων; Πόσο μακριά θα φτάσει η κρίση που βιώνουμε, ποιο είναι το χρέος μας σήμερα για να μην είμαστε εμείς εκείνοι που θα θέσουν σε κίνδυνο όσα οι πρόγονοί μας κέρδισαν με αίμα και ένοπλους αγώνες!

Είμαι βέβαιος πως επιθυμία κάθε πατριώτη, όποια πολιτική καταβολή και αν έχει είναι να αφήσει την δική μας γενιά με μεγάλα και καθαρά γράμματα, το δικό της θετικό ίχνος στα βιβλία και στις συνειδήσεις των μελλοντικών γενεών των Ελλήνων.

Από την επιθυμία όμως έως την πράξη η απόσταση είναι τεράστια και ο αγώνας καθίσταται σήμερα εξαιρετικά δύσκολος. Οι μάχες που επιβάλλεται να δώσουμε είναι περισσότερο σκληρές απ’ ότι φανταζόμαστε, είναι μάχες πρωτίστως στο νοητικό επίπεδο. Όσο γρηγορότερα κατανοήσουμε ότι χρειάζεται απαραιτήτως μεγαλύτερη συμμετοχή, τόσο το καλύτερο για την έκβαση της προσπάθειάς μας και για αυτά που υπερασπιζόμαστε: Την Πατρίδα, την Θρησκεία, την Οικογένεια! Προσέξτε, δεν είναι «χουντικά» αυτά, όπως μας προπαγανδίζουν. Αυτά ήσαν ανέκαθεν τα στηρίγματα του Έθνους, αφού υπάρχουν αρχαιόθεν μέσα στον Παιάνα που έψαλλαν οι Σαλαμινομάχοι: «Ώ παίδες Ελλήνων, ίτε! Ελευθερούτε Πατρίδα, ελευθερούτε παίδας-γυναίκας (οικογένεια), θεών πατρώων έδη (θρησκεία)… Νυν υπέρ πάντων Αγών!».

Ας αναφωνήσουμε το λοιπόν και εμείς σήμερα, οι απόγονοι του Ανωνύμου του Έλληνος και των Αγωνιστών της Πατρίδος: «Τιμή και δόξα στα παλληκάρια του Γένους, στους Αθάνατους Ήρωες της Εθνεγερσίας. Μεθύστε με τ’ αθάνατο κρασί του ’21»!