Ὁ Γλωσσολόγος

 Τὸ δημοσίευμα τῆς Πέμπτης 3 Αὐγούστου 2012 στὴν ἔγκριτη ἐφημερίδα «ΕΛΕΥΘΕΡΗ ΩΡΑ», ὑπὸ τὸν πηχυαῖο τίτλο «ΤΑ ΗΜΑΡΤΗΜΕΝΑ ΤΟΥ ΛΕΞΙΚΟΥ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ», ἀναγκάζει ὅλους ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες πολῖτες, θύματα ἑνὸς λεξικοῦ ἀποκαλουμένου ὡς «ΛΕΞΙΚΟ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΓΛΩΣΣΑΣ ΜΠΑΜΠΙΝΙΩΤΗ», νὰ συμπληρώσουμε στὰ ὅσα κατήγγειλε ἡ «ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΓΟΝΕΩΝ ΚΑΙ ΚΗΔΕΜΟΝΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ» στὸ σπουδαῖο δημοσίευμά της, τὰ ἀκόλουθα:

Ὁ καθηγητὴς Γλωσσολογίας, κ. Γεώργιος Μπαμπινιώτης, σὲ ἐκδήλωσι τοῦ Πανεπιστημίου Πειραιῶς ἐδήλωσε:

«Τὸ μονοτονικὸ στηρίζεται σὲ ἀτελὲς σύστημα γραφῆς, ποὺ ὁδηγεῖ σὲ ἀτελῆ ἀνάγνωσι καὶ ἀτελῆ γραφή» (ἰδὲς Πρακτικὰ «Γλωσσικοῦ Ὁμίλου Πειραιῶς γιὰ τὴν διάδοσι τῆς Ἑλληνικῆς Γλώσσης» 19-5-1993).
 Τὸ ἀνωτέρω Λεξικὸ υἱοθετεῖ, ὡς τυπωμένο μονότονα-μονοτονικά, τὴν …ἀτέλεια, ὅλη αὐτή, ποὺ κατέστησε τὰ παιδιά μας γλωσσικῶς ἀνάπηρα.

 Ὁ κλασσικὸς ὁρισμὸς τοῦ ἀνθρώπου κατὰ τὸν Ἀριστοτέλη εἶναι ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι  «ζῶον λόγον ἔχον». Ὁ ἐνδιάθετος καὶ λαλούμενος λόγος τὸν ξεχωρίζει ἀπὸ τὰ ἄλλα ζῶα καὶ τὸν καθιστᾷ Ἄνθρωπο. Ἄνθρωπος γλωσσικῶς ἀκρωτηριασμένος, εἶναι πνευματικῶς καὶ διανοητικῶς ἀκρωτηριασμένος. Γι’ αὐτό, τὶς πρωτοφανεῖς ἐπιπτώσεις ἀπὸ τὴν γλωσσικὴ ἀνεπάρκεια τῶν νέων μας, ποὺ εἶναι τεράστιες στὴν γενικώτερη συγκρότησι τῆς προσωπικότητος, ἀλλὰ καὶ τῆς ψυχοσυναισθηματικῆς ἀναπτύξεώς τους, τὶς χρεώνουμε τώρα πλέον, ὡς Ἕλληνες πολῖτες, πρωτίστως στοὺς πνευματικοὺς ταγοὺς καὶ δευτερευόντως στοὺς ἄφρονες καὶ ἀναξίους πολιτικούς μας.

 Κύριοι ὑπεύθυνοι καὶ «εἰδικοί», μεταναστεύσατε σὲ ἄλλη χώρα!!!

 Ὁ βαθμὸς κατακτήσεως τοῦ γλωσσικοῦ ὀργάνου εἶναι καθοριστικῆς σημασίας γιὰ τὸν πολίτη καὶ συνακόλουθα γιὰ τὴν ἀνοδική, κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ πορεία καὶ ἐξέλιξί του. Ἄλλως τε γιὰ τὰ …οἰκονομικά, κόπτεσθε!
 Τὰ γράφουμε αὐτά, διότι καταντήσατε τὸν τόπο μας νέα Πομπηΐα. Καὶ διότι ἡ στάσις ἐνίων «εἰδικῶν» θυμίζει τὴν ἀρχαία αὐτὴ πόλι. Ἐκεῖ, ὡς γνωστόν,  ἐχλευάζετο κάθε ὀρθὸ καὶ ἀληθινό, ἀλλὰ ἐπαινῶντο ὅλα τὰ ἀντίθετα καὶ ἐπροστατεύετο τὸ ψεῦδος, ἡ ἀνεντιμότης, ἡ ἀναισχυντία.

 Ἡ μεγίστη ὅμως ἀναισχυντία στοὺς ἀνθρώπους ἔχει σὰν ἐπακόλουθο τὴν ἐπικράτησι τῆς δειλίας καὶ τῆς ἀνικανότητος στὴν ἐκτέλεσι καὶ τῆς ἀνδρείας καί, γιὰ τοῦτο ὁ Ὅμηρος λέγει «Αἰδώς, Ἀργεῖοι», ὑβρίζοντας ἔτσι τοὺς Ἕλληνες γιὰ δειλία.

 Ἡ γλῶσσα ἀποτελεῖ τὴν κυριώτερη νοητικὴ ἱκανότητα (intellectual skill), ποὺ καθιστᾷ δυνατὴ τὴν πρόσβασι στὴν ἐπιστημονικὴ γνῶσι. Δίχως τὴν ἀρτία κατοχὴ τοῦ γλωσσικοῦ ὀργάνου, ἡ πρόσβασις αὐτὴ εἶναι ἀδύνατη.

 Ἰδού… γιατί τὸ πρόβλημα τοῦ διανοητικοῦ ἀκρωτηριασμοῦ μας εἶναι ὑπόθεσις, ποὺ ἀναλαμβάνουν πλέον οἱ Ἕλληνες  πολῖτες.

 Ὡς ἐπιμύθιον (ἀφοῦ ἡ ἀνοχὴ τοῦ Λεξικογράφου καθηγητοῦ τῆς Γλωσσολογίας καὶ ἡ συμμετοχή του στὴν γλωσσική μας ἅλωσι δὲν μποροῦσε νὰ μᾶς ἀφήση ἄλλο ἀπαθεῖς) τὸ κάτωθι γεγονός:

Πολλὰ στοιχεῖα στὸ Λεξικὸ τοῦ γλωσσολόγου κ. Γ. Μπαμπινιώτη εἶναι εἰλημμένα ἐκ τοῦ Κλασσικοῦ Συγγράμματος,  ἐκδοθέντος στὸ Παρίσι σὲ πολλὲς ἐκδόσεις, “Lexique etymologique de langue Grecue”, τοῦ Paule Chantraine.

«Ἰουλία Χωρέμη»