Γιὰ ὅσους δὲν τὸ γνωρίζουν, τὸ 1936, ὁ Ἰωάννης Μεταξᾶς διωρίσθη πρωθυπουργὸς τῆς Ἑλλάδος καὶ στὴν συνέχεια προσπάθησε νὰ ὀργανώση ἕνα ἰσχυρό καθεστώς, τοῦ ὁποίου ἦταν ἐπὶ κεφαλῆς.
Ἀξίζει νὰ προσέξετε πῶς ὑπερήσπισε τὴν Ἑλλάδα καὶ τοὺς Ἕλληνες, προσπερνῶντας τοὺς ξένους δανειστὲς καὶ τὶς τράπεζες!
Τὸ 1936, ἡ Ἑλλὰς τοῦ Ἰωάννου Μεταξᾶ ἠρνήθη νὰ συνεχίση τὴν ἐξυπηρέτησι δανείου, ποὺ εἶχε συνάψει μὲ τὴν βελγικὴ τράπεζα «Societe Commerciale de Belgique». Ἡ κυβέρνησις τοῦ Βελγίου προσέφυγε στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο, ποὺ εἶχε ἱδρύσει ἡ Κοινωνία τῶν Ἐθνῶν, κατηγορῶντας τὴν Ἑλλάδα, ὅτι ἀθετεῖ τὶς διεθνεῖς της ὑποχρεώσεις. Ἡ Ἑλλὰς ἀπήντησε, ὅτι ἀδυνατεῖ νὰ ἐκπληρώση τὶς δανειακές της ὑποχρεώσεις, διότι δὲν μπορεῖ νὰ θέση σὲ κίνδυνο τὴν κατάστασι τοῦ Λαοῦ καὶ τῆς χώρας!
Στὸ ὑπόμνημά της, ἡ Ἑλληνικὴ κυβέρνησις ἀνέφερε:
«Ἡ Κυβέρνησις τῆς Ἑλλάδος, ἀνήσυχη γιὰ τὰ ζωτικὰ συμφέροντα τοῦ Ἑλληνικοῦ λαοῦ (τὰ ἀκοῦτε αὐτὰ γραικύλοι τοῦ 2012;) καὶ γιὰ τὴ διοίκησι, τὴν οἰκονομικὴ ζωή, τὴν κατάστασι τῆς ὑγείας καὶ τὴν ἐσωτερικὴ καὶ ἐξωτερικὴ ἀσφάλεια τῆς χώρας, δὲν θὰ μποροῦσε νὰ προβῆ σὲ ἄλλη ἐπιλογή. Ὅποια κυβέρνησις κι ἂν ἦταν στὴν θέσι της, θὰ ἔκανε τὸ ἴδιο» (Yearbook of the International Law Commission, 1980, v.l., σελ. 25).
Τὸ ἐπιστέγασμα ἦρθε μὲ τὸ ὑπόμνημα, ποὺ κατέθεσε στὸ Διεθνὲς Δικαστήριο ὁ νομικὸς ἐκπρόσωπος τῆς Ἑλληνικῆς κυβερνήσεως τὸ 1938, ὅπου ἐτόνισε τὰ αὐτονόητα:
«Ἐνίοτε, μπορεῖ νὰ ὑπάρξη μία ἔκτακτη κατάστασις, ἡ ὁποία κάνει ἀδύνατο γιὰ τὶς Κυβερνήσεις νὰ ἐκπληρώσουν τὶς ὑποχρεώσεις τους πρὸς τοὺς δανειστὲς καὶ πρὸς τὸν Λαό τους. Οἱ πόροι τῆς χώρας εἶναι ἀνεπαρκεῖς γιὰ νὰ ἐκπληρώσουν καὶ τὶς δύο ὑποχρεώσεις ταυτοχρόνως. Εἶναι ἀδύνατον νὰ πληρώση μία Κυβέρνησις τὸ χρέος καὶ τὴν ἴδια στιγμὴ νὰ παρασχεθῆ στὸν λαὸ ἡ κατάλληλη διοίκησις καὶ οἱ ἐγγυημένες συνθῆκες, γιὰ τὴν ἠθική, κοινωνικὴ καὶ οἰκονομικὴ ἀνάπτυξι. Πρέπει νὰ ἐπιλέξη ἀνάμεσα στὰ δύο. Καὶ φυσικά, τὸ καθῆκον τοῦ Κράτους νὰ ἐξασφαλίση τὴν εὔρυθμη λειτουργία τῶν βασικῶν δημοσίων ὑπηρεσιῶν, ὑπερτερεῖ ἔναντι τῆς πληρωμῆς τῶν χρεῶν της (Ἀκοῦτε κουφάλογα τῆς τρικομματικῆς ὀρχήστρας;). Ἀπὸ κανένα κράτος δὲν ἀπαιτεῖται νὰ ἐκπληρώση, μερικῶς ἢ ὁλικῶς, τὶς χρηματικές του ὑποχρεώσεις, ἂν αὐτὸ θέτη σὲ κίνδυνο τὴν λειτουργία τῶν δημοσίων ὑπηρεσιῶν του κι ἔχη ὡς ἀποτέλεσμα τὴν ἀποδιοργάνωσι τῆς διοικήσεως τῆς χώρας (σᾶς θυμίζει κάτι;). Στὴν περίπτωσι, ποὺ ἡ ἀποπληρωμὴ τῶν χρεῶν θέτει σὲ κίνδυνο τὴν οἰκονομικὴ ζωὴ καὶ τὴν διοίκησι, ἡ Κυβέρνησις εἶναι ὑποχρεωμένη νὰ διακόψη ἢ καὶ νὰ μειώση τὴν ἐξυπηρέτησι τοῦ χρέους»!
Μὲ αὐτὰ τὰ ἐπιχειρήματα λοιπόν, τὸ Διεθνὲς δικαστήριο δικαίωσε τότε τὴν Ἑλλάδα, δημιουργῶντας ἕνα δυνατὸ νομικὸ προηγούμενο, στὸ ὁποῖο μάλιστα, τὸ 2003, στηρίχθηκε ἡ Ἀργεντινὴ καὶ ὁ ἀείμνηστος πρόεδρός της, Νέστωρ Κίχνερ, ὁ ὁποῖος ἐπέλεξε νὰ διαγράψη μονομερῶς τὸ μεγαλύτερο μέρος τοῦ δημοσίου χρέους τῆς χώρας του, ἀντὶ νὰ τὴν ὑποδουλώση στὸ Δ.Ν.Τ.!
«'Ιωάννης Καποδίστριας»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου