Γιά ένα... φέρετρο Τούρκου, διέθεσαν οι ΗΠΑ, ολόκληρο θωρηκτό!!!

        

    Η περιγραφή ενός περιστατικού, που έγινε πριν αρκετά χρόνια και παρατίθεται, είναι απολύτως αληθινή και πιστεύουμε ότι έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον, αφού δείχνει πτυχές της προσφάτου ιστορίας, στην περιοχή μας, που, ως συνήθως, δεν «φωτίζονται» κατά κανένα τρόπο, μιά που δημιουργούν πολύ ενοχλητικούς συνειρμούς...

          Μία τριμελής παρέα νεαρών φίλων, με ενδιαφέροντα κοινά ως προς την μελέτη των βιβλίων, πηγαίνουν να ξεφυλλίσουν νέες εκδόσεις, σε μεγάλο εκδοτικό οίκο της οδού Πανεπιστημίου, μιά που το να φυλλομετράς, ποτέ δεν στοίχιζε, ενώ η αγορά των βιβλίων, εκείνα τα χρόνια δεν ήταν ιδιαιτέρως προσιτή. Και ασφαλώς δεν υπήρχε διαδίκτυο. Μας ενδιαφέρει περισσότερο, ο νεαρός που πηγαίνει και ψάχνει στο ράφι των ιστορικών εκδόσεων και ειδικώς σε εκείνα των εθνικών θεμάτων. Πέφτει το μάτι του, σε ένα βιβλίο που στο εξώφυλλό του, έχει μία ζωγραφική απεικόνιση του Κεμάλ. (Δεν ενθυμείται πλέον τον συγγραφέα)

Κυττώντας στο περιεχόμενο, βλέπει ενδιαφέροντα ζητήματα για την πορεία του ανθρώπου, που ναί μεν, σηματοδότησε εντόνως την πορεία του τουρκικού κράτους απο την δεκαετία του ’20 και μετά, αλλά η ιστορία τον έχει ήδη κατατάξει ξεκάθαρα, ως έναν τρομερό και αδίστακτο σφαγέα πληθυσμών-μειονοτήτων (και Αρμενίων και Ελλήνων και άλλων αμέτρητων ομάδων) της γείτονος, κατά εκατομμύρια! (Με πρώτη ευκαιρία, θα ασχοληθούμε όσο καλύτερα γίνεται, με το ποιοί, πώς και πότε, πίεσαν και έπεισαν τους αρχικώς διστακτικούς, πρωταγωνιστές του Νεοτουρκικού κινήματος, να καθαρίσουν   κυριολεκτικώς την τότε διαλυόμενη οθωμανική αυτοκρατορία, απο τα «προβλήματα» των μειονοτήτων, με καλομελετημένους και δραστικούς τρόπους! Οι Γερμανοί! Ποιοί άλλοι; Ειδική μνεία μάλιστα, επιβάλλεται να γίνη, για τον επί κεφαλής της Γερμανικής στρατιωτικής αποστολής, δίπλα στον Κεμάλ, τον διαβόητο στρατηγό Λίμαν φόν Σάντερς, που ήταν τόσο πολύ τουρκόφιλος, που φωτογραφιζόταν πάντα ένστολος με φέσι και όχι το γνωστό "καϊζερικό" κράνος!)

          Τα κείμενα του βιβλίου έθιγαν ζητήματα, παντελώς άγνωστα (ως συνήθως...) στην χώρα μας, όπως τις προσπάθειες της τότε μακρινής μάλλον Αμερικής, στα τέλη του 19^ου αιώνος, να στέλνει «χαρισματικούς»  της ανθρώπους, τους περιφήμους «μισσιοναρίους», δηλαδή προπαγανδιστές προτεσταντικών συνήθως τάσεων, να οργώνουν τα τουρκικά εδάφη, όπως και άλλες προσπάθειες, που φθάνουν και στον 20^ο αιώνα. [Το φαινόμενο των μισσιοναρίων απο τις ΗΠΑ, το είχαμε σε μικρότερο ίσως βαθμό και εδώ, αλλά είναι πολύ εξειδικευμένο θέμα. Όποιος θέλει μπορεί να ψάξη, στον ειδικότερο πιστεύουμε στην Ελλάδα, βαθύ γνώστη των θεμάτων αυτών, τον π. Γεώργιο Μεταλληνό, πρώην καθηγητή της Θεολογικής Σχολής στο Πανεπιστήμιο Αθηνών]

          Ήταν έτοιμος να επιστρέψη λοιπόν το βιβλίο στο ράφι, όταν στις τελευταίες σελίδες, έπεσε το μάτι του, σε ένα τοπονύμιο, που έλεγε «Μιζούρι»! Παραξενεύθηκε ο νεαρός, αφού δεν «κόλλαγε» με τίποτε, ούτε η Τουρκία, ούτε ο Κεμάλ, με το Μιζούρι. Και όμως! Η αναφορά αυτή δεν πήγαινε στην γνωστή πολιτεία των ΗΠΑ, αλλά αναφερόταν σε ένα πολεμικό σκάφος, διάσημο μάλιστα και θα πούμε γιατί, το ιστορικό πιά θωρηκτό «Μιζούρι»! Γιατί όμως; Το βιβλίο ανέφερε ένα περιστατικό, που δεν πάει το μυαλό κανενός, ότι θα μπορούσε να συμβή και μάλιστα με τα πολύ στενά οικονομικά δεδομένα, της μετά τον πόλεμο εποχής. Ακούστε (καθιστοί!) και «απολαύστε» ένα εμετικό αμερικανικό «πασάλοιμα» στον τουρκικό παράγοντα το 1945, παρά το γεγονός ότι, γνώριζε άριστα το Στέητ Ντηπάρτμεντ, πώς σε όλη την διάρκεια του πολέμου, η τουρκική κυβέρνηση, έπαιξε ένα σιχαμερό παιχνίδι και με τις δύο πλευρές,(δηλαδή Συμμάχους και Άξονα) εισπράττοντας τρελλά ποσά! [Ναί και ο Τσώρτσιλλ τα «έχωνε» γερά στον πανούργο Ινονού και οι Ναζί, με αιχμή τους στην Άγκυρα, έναν πανέξυπνο πρέσβυ, αστό συντηρητικό πολιτικό της προ-Χίτλερ Γερμανίας, τον κάποτε αντικαγκελλάριο Φράντς φον Πάπεν, που ενώ «εξορίσθηκε» στην Τουρκία, επειδή ήταν σε δυσμένεια, «δούλεψε» άψογα για το Γ΄Ράϊχ και στην Δίκη της Νυρεμβέργης, «έπεσε» πολύ μαλακά!].

          Το γεγονός λοιπόν είναι πώς πεθαίνει στην Ουάσιγκτον, ο Τούρκος πρέσβυς και ακούστε, προθυμοποιείται το αμερικανικό ΥΠΕΞ, (επί προέδρου Τρούμαν), να βάλλει το τεράστιο θωρηκτό της «Μιζούρι», (φαντασθείτε είχε μήκος 270 μέτρα!) να... μεταφέρει στην Κωνσταντινούπολη, την σωρό του νεκρού διπλωμάτου. Καί όντως αφίχθη εκεί, στις αρχές Απριλίου 1945. (Μάλιστα αμέσως μετά, έκανε μία μικρή στάση στο Φάληρο). Το τεράστιο αυτό σκάφος, έγινε διάσημο, όταν υπεγράφη στο κατάστρωμά του, η παράδοση της Ιαπωνίας, στους Συμμάχους. 

          Μόνον ένας αξιωματικός του Πολεμικού Ναυτικού και μάλιστα με εμπειρίες στους ανεφοδιασμούς μεγάλων μονάδων επιφανείας, μπορεί να μας πληροφορήσει με υπεύθυνο τρόπο, τί ακριβώς «κατεβάζει» απο μαζούτ, ένα τεράστιο (45.000 τόννων) αμερικανικό θωρηκτό, για να ταξιδέψει απο εκεί, στην Μεσόγειο, με πολυποίκιλλες ανάγκες και πλήρωμα 2.700 ανδρών!

          Τό όλο θέμα αναφέρεται εδώ, για να καταδειχθεί με τον πλέον χαρακτηριστικό τρόπο, πόσο πολύ οι ΗΠΑ, είχαν «απο κοντά» τον τουρκικό παράγοντα, ανεξαρτήτως... εποχής! Τήν Τουρκία που συστηματικώς κορόϊδευε τους πάντες, βγάζοντας την ουρά της πάντα απ΄έξω και μάλιστα αμερικανός συγγραφέας μεταπολεμικώς, εξέδωσε ιστορικό αξιόλογο βιβλίο, με τον πολύ-πολύ πετυχημένο και ταιριαστό στην περίπτωση τίτλο : «Ο επιτήδειος ουδέτερος»!

          Ενώ την Ελλάδα που ΠΑΛΕΨΕ ΟΛΟΜΟΝΑΧΗ με δύο αυτοκρατορίες, το 1940 και το 1941, λέγοντας με μοναδική παρρησία, όχι ένα αλλά δύο ΟΧΙ, το πρώτο με τον Ιωάννη Μεταξά και το δεύτερο με τον Αλέξανδρο Κορυζή  ΚΑΙ  Α Λ Λ Α Ξ Ε  τον ρού του πολέμου, υπέρ των Συμμάχων, αυτήν την Ελλάδα, κύριοι της Ουάσιγκτον, δεν της στείλατε τότε ως βοήθεια, ούτε ΕΝΑ ΦΥΣΙΓΓΙΟ !!! (Το πώς ολόκληρη υπερδύναμη ΔΕΝ απεφάσισε κανενός είδους και τύπου βοήθεια στην μικρή και γενναία Ελλάδα, του Οκτωβρίου του 1940, δεν είδαμε ΚΑΝΕΝΑΝ μα κανέναν ιστορικό, να το σκιαγραφεί έστω! Ζητούνται απαντήσεις, γιατί άμα θέλουμε, υπάρχουν και επιβάλλεται να ειπωθούν! Νισάφι πιά μετά απο 72 χρόνια!) Όσο για τις ψευδορητορείες των τότε αμερικανικών πρωτοσέλιδων και τα «συγχαρητήρια» για τους αγώνες μας, που τότε ήσαν οι ΜΟΝΑΔΙΚΕΣ ΝΙΚΕΣ, άς τα κρίνουν οι ιστορικοί, για να μήν πούμε τίποτε άλλο...

                                                               "Ιωάννης Καποδίστριας"