Περί τῆς «ΝΕΑΣ» Γραμματικῆς Ε΄ και ΣΤ΄Δημοτικοῦ (σχετικά μέ τά Η,Υ,Ω,Ξ,Ψ)

 Στήν «ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ» τῆς 11.9.12 δημοσιεύθηκε ὑπό τόν τίτλο «Γραμματική Ε΄ και ΣΤ΄ Δημοτικοῦ» ἐπιστολή τῶν ὑπογραφόντων αὐτήν συγγραφέων (Εἰρ. Φιλιππάκη-Warburton, Ὁμ. Καθ. Γλωσσολογίας στό Παν/μιο Reeding, καί λοιπῶν λεκτόρων, ἐπίκουρων), ὡς δηλώνουν, τοῦ συνωνύμου ἐγχειριδίου τους, ἀπαντητικῆς ἐπί σχετικῆς τοῦ Ἀκαδημαϊκοῦ κ. Κουνάδη («Καθημερινή» τῆς 22/8/12), στήν ὁποία ἀναφέρουν ὅτι: «ο κ. Κουνάδης δείχνει να ενστερνίζεται αστήρικτους γλωσσικούς μύθους, όπως τον μύθο περί μαθηματικής […] δομής της Ελληνικής» καί περί λασπῶν… «Αλλά κι η δανεική λάσπη, λάσπη είναι. Ντροπή του να μας αποδίδει ανύπαρκτες δηλώσεις» (Τοιοῦτο ὅμως ἐπίπεδο δέν καταφαίνεται ἀπό τήν ἐπιστολή τοῦ κ. Κουνάδη, ἀντιθέτως ἀπό ἐπίπεδο καί ὑπό τό πρῖσμα Ἀκαδημαϊκοῦ, καθ’ ὅτι, ὡς διαλαμβάνεται σ’ αὐτή -ἐπιστολή του-, ἡ Ἀκαδημία Ἀθηνῶν, ἱδρυτικός της Ν.4398/1929, «…μελετᾶ καί κανονίζει τά τῆς Ἐθνικῆς ἡμῶν γλώσσης, παρασκευάζει καί συντάσσει καί δημοσιεύει τήν Γραμματικήν, τό Συντακτικόν καί τά λεξικά αὐτῆς…..»).

 Κατ’ ἀρχήν ὁ μῦθος εἶναι ἀληθής λόγος. «Μύθου μέν σχῆμα ἔχων λέγεται, τό ἀληθές ἐστί» (Πλάτων Κριτίας) καί ὁ Σικελιανός «εἶναι ἡ προαιώνια μυστικά θαμμένη Ἐνότητα βαθιά σου».  Τό παραμῦθι εἶναι ψέμμα. Ἔτσι ἡ ἄνω φράση τους (λεκτόρων-ἐπίκουρων γλωσσολόγων), περί «… αστήρικτων γλωσσικών μύθων» εἶναι δυσνόητη -ἀντιφατική,  διότι τό μέν ἡ ἀλήθεια ἀφ’ ἑαυτῆς στηρίζεται, λάμπει, τό δέ ψέμμα ἀφ’ ἑαυτοῦ δέν στηρίζεται.

 Ἡ λέξη «Ντροπή» στήν ἄνω φράση τους, προφανῶς ἐκ τοῦ   ἐν-τρέπω-μαι.  Ἐντροπία (ἀντίθ. πληροφορία)   στήν Φυσικομαθηματική ἐπιστήμη (μία πτυχή τῆς μαθηματικῆς δομῆς τῆς γλώσσας μας, ὅπως καί τό συντακτικό τῆς γλώσσας μας, γιά τούς Ἑλληνικά σκεπτομένους, ἐνέχει μαθηματική δομή, τά δέ τελευταῖα προγράμματα ΙΚΑΡΟΣ, ΓΝΩΣΙΣ, ΝΕΥΤΩΝ ἀναπαριστοῦν τίς λέξεις-φράσεις σέ ὁλοκληρώματα - Μαθηματικά -), ὡς πρός δέ τά στήν ἴδια ἄνω φράση τους, «… μας αποδίδει ανύπαρκτες δηλώσεις», ἐφ’ ὅσον οἱ «δηλώσεις» εἶναι ἀνύπαρκτες δέν ἀποδίδονται, ἀφοῦ … δέν ὑπάρχουν.  Καί βέβαια ἡ ἄνω λέξη τους «καμία» δέν γράφεται μέ ἕνα  - μ -  ἀφοῦ -  καν - μία  ->  καμμία.

 Ὡς πρός τά Ἀρχέγονα, ἐπίμαχα τώρα μέ τήν «ΝΕΑ», ἄνω, γραμματική, γράμματά μας Η,Υ,Ω,Ξ,Ψ.:

Ἦτα, κατά τό Ε.Μ. (Ἐτυμολ.Μέγα): «Τό ἦτα εἶναι μακροφωνία τόσον τοῦ Ἄλφα, ὅσον καί τοῦ Ἔφιλον, τό δέ σχῆμα του μεταλλαγή τοῦ σχήματος τοῦ Α κατά τό Ε»,  «Τό δέ Ἄλφα τῶ μεγάλω ἀπέδωκεν καί τῶ μήκει τό Ἦτα, ὅτι μεγάλα τά γράμματα» (Πλάτων-Κρατύλος).           Ἀρχικά καθώριζε τήν δασεῖα πνοή, ὅ,τι σήμερον ὀνομάζουμε «δασεῖα» (ὡς HELLAS), κατόπιν ὡς δασεῖα ἐλήφθη τό ἥμισυ τοῦ ├).

Ὕψιλον: Τό πιό Ἑλληνικό γράμμα. Μία ὑδρία … (Ὁδ. Ἐλύτης) Ygrec, οἱ Γάλλοι. Τό Ε.Μ.: «ὑετοῦ γάρ παρα-σκευαστικαί, ἤ παρά υ». Τό Μυκηναϊκό ἰδεόγραμμα, προσομοιάζον ἐκπληκτικά τό σχῆμα τοῦ υ ἐσήμανε «λεκάνη»  Εἶναι φανερή ἡ ἀπεικόνιση κοίλου σκεύους γιά ὑγρά, προβλ. ὕ-δωρ, ὁπότε τό ὕδωρ κυριολεκτικά εἶναι τό τοῦ ὑετοῦ δῶρον.

Ψί κατά Ε.Μ.: «Ψι: τό στοιχεῖον ὅτι συριγμόν αὐτοῦ ἡ ἐκφώνησις καί ὅτι ὁ συριγμός οὐκ ἐστί τι ἤ μόνον Ψι».  Πνευματῶδες τό γράμμα, ὡς: ψυχρό, ψήω (τρίβω), Ψαύω, ψάλτης (ὡς ψαύων τίς χορδές τῆς κιθάρας), ψῦχος (οἱ κρύσταλλοι εἶναι κανονικά ἐξάγωνα, ἀναλυόμενοι σέ μέρη Ψ).

Ὠω-μέγα: Γιά νά διακριθῆ ὁ μακρός φθόγγος, ἐγράφοντο μαζί δύο οο, τά ὁποῖα ἔνωσε ὁ Σιμωνίδης καί ἐδημιούργησε τό «ω»,. Σηματοδοτεῖ τόν εὐρύτερο χΩρο, ἄπειρον, ἔτσι στά μαθηματικά ὁ συμβολισμός του ∞ καί γι’αὐτό καί εἶναι ρηματική κατάληξη (π.χ. τρέχω, ἐγώ στόν εὐρύτερο χΩρο).

Ξ: Τό Ε.Μ. «Ξῦ τό στοιχεῖον παρά τό ξέεσθαι ἐν τῶ γράφεσθαι τῶν ἄλλων πλέον». Ἀπεικονίζεται ὡς κτένι τό ὁποῖον ξέοντας ἐκβάλλει ἀκριβῶς τόν ἦχο Ξ : ' Ξαίνω, Ξυρός (=ξυράφι), Ξίφος, Ὀ-ξύς.

 Ὡς γνωστόν, ὁ γλωσσολόγος δέν συντρέχει μέ τόν γλωσσοπλάστη καί δέν τοῦ ἀποδίδεται ἡ ἰδιότητα καί εἰδικότητα αὐτή. Καί καθ’ ὅτι, (ΠΛΑΤΩΝ) «Τά πράγματα τοῖς γράμμασι μεμιμένα» καί «ὄνομ΄ ἀρ’ ἐστίν, ὡς ἔοικε, μίμημα φωνή ἐκείνου ὅ μιμεῖται», (ΠΛΑΤΩΝ ΚΡΑΤΥΛΟΣ 423,β)

 Τοῦ ΕΛΛΗΝΑ γλωσσολόγου -διαθέτοντος ἔστω στοιχειώδη μαθηματική, ἐρευνητική σκέψη- εἶναι βαρύ καί δύσκολο τό ἔργο του, εἶναι ἀνιχνευτικό -ἰχνηλατικό, ἐφ’ ὅσον ἡ ΕΛΛΗΝΙΚΗ μας γλῶσσα, (λείχω-γλείφω ἀποθ. Λιχμάομαι – λιχουδιά, Λατιν. Lingo),  Μητέρα τῶν γλωσσῶν, ἔχει ἀρχέγονη προέλευση -αἰτιολογία (δημιουρ-γία τῶν ὄντων), κατά τό, «περί φύσεως τῶν ὄντων»,  ἔργον τοῦ ἀρχαίου Μαθηματικοῦ - Φιλοσόφου μας Ἐμπεδοκλέους) καί ἐκ τῆς συνωνύμου, Ἑλληνικῆς, ἀποστολῆς του καί γιά τόν αὐτοπροσδιορισμό του, καί μή αὐτοαναιρεῖται, -πελαγώνοντας σέ ρηχά νερά, ἐκ τῆς ρηχῆς μᾶλλον διδαχῆς του, - νά εἶναι ὑπέρμαχος, ὡς κυματοθραύστης, κατά τῶν δόλιων ἀμφισβητιῶν της. Ἐκ προοιμίου (οἶμος - ὁδός) ἐξυπακούεται ὅτι, οἱ πανεπιστημιακοί δέν λασπολογοῦν, -αὐτοαπομακρυνόμενοι ἀπό τό Ἀνώτατο πνευματικό μας ἵδρυμα, τήν Ἀκαδημία Ἀθηνῶν- ἐρευνοῦν. 

 Καί βέβαια, οἱ «γραφές» ὡς (pedia) παιδεία, καί τά παιδιά, Πεδία (τῶν μαχῶν), δέν εἶναι για ΕΛΛΗΝΙΚΗ Γραμματική, ἀλλά γιά τις … GRAMMAIRES, Λατινική, πρώτης θυγατέρας τῆς ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ, οὔτε τά φωνήεντα τῆς Ἑλληνικῆς εἶναι 5 τά: i,e,a,o,u.

              Ἠλίας Τσιρογιάννης

Δικηγόρος Ἀθηνῶν