Πρὸς μιὰ νέα Γιάλτα

Μὲ τὸ τέλος τοῦ Β΄ ΠΠ οἱ ΗΠΑ καὶ ἡ ΕΣΣΔ συμφώνησαν στὴν Γιάλτα γιὰ τὸν χωρισμὸ τῆς Εὐρώπης σὲ σφαῖρες ἐπιρροῆς τους. Οἱ χῶρες, οἱ ὁποῖες περιῆλθαν στὴν σφαῖρα ἐπιρροῆς τῶν ΗΠΑ, ἀκολούθησαν τὴν ἐλεύθερη οἰκονομία καὶ οἱ χῶρες, οἱ ὁποῖες περιῆλθαν στὴν σφαῖρα ἐπιρροῆς τῆς ΕΣΣΔ ἀκολούθησαν τὸ κομμουνιστικὸ μοντέλο. Συγκρούσθηκαν δύο ἰδεολογικο- οἰκονομικο-πολιτικὲς  κοσμοθεωρίες καὶ ἡ κάθε πλευρὰ ἀκολούθησε τὴν δική της πορεία, μὲ τὴν γνωστὴ κατάληξη τὸ 1990.

Μετὰ τὸ 1990 δὲν ὑφίσταται πλέον ἰδεολογικὸς ἀνταγωνισμός. Ὁ ὑπαρκτὸς σοσιαλισμὸς κατέρρευσε ἀνεπιστρεπτὶ καὶ ἡ οἰκονομία τῆς ἐλεύθερης ἀγορᾶς ἔχει υἱοθετηθεῖ ἀπὸ ὅλα τὰ κράτη πλὴν ἐλαχίστων γραφικῶν ἐξαιρέσεων. Στὴν νέα ἐποχὴ ποὺ ἄρχισε μετὰ τὸ 1990, ὁ  ἰδεολογικο-οἰκονομικο-πολιτικὸς ἀνταγωνισμὸς ἀντικαταστάθηκε ἀπὸ τὸν θρησκευτικο-πολιτισμικὸ ἀνταγωνισμό. Τὸ «Τέλος τῆς Ἱστορίας» τοῦ Φουκουγιάμα διαψεύσθηκε καὶ ἐπαληθεύεται ἐν μέρει ἡ «Σύγκρουση τῶν Πολιτισμῶν» τοῦ Χάντιγκτον (ἐν μέρει διότι ὁ ἀνταγωνισμὸς εἶναι πρωτίστως οἰκονομικὸς καὶ γεωπολιτικός, ὅπου βλέπουμε νὰ συμμαχοῦν ἡ Δύση μὲ τὸ Ἰσλὰμ καὶ ἡ Ρωσσία μὲ τὴν Κίνα, πολιτισμοὶ ἐντελῶς διαφορετικοὶ μεταξύ τους). Μπορεῖ οἱ παγκοσμιοποιητὲς νὰ μὴ πιστεύουν στὴν σύγκρουση τῶν πολιτισμῶν καὶ νὰ θεωροῦν ὅτι μὲ τὴν παγκόσμια διακυβέρνηση θὰ ἐξομαλυνθοῦν οἱ πολιτισμικὲς διαφορές, ὅμως οἱ ἰσλαμιστές, μὲ τοὺς ὁποίους συνεργάζονται, ἔχουν ἄλλη κοσμοθεωρία: θέλουν νὰ ἐπικρατήσει τὸ Ἰσλὰμ καὶ ἡ Σαρία παγκοσμίως μὲ «τὰ σπαθιά τους» καὶ μὲ «τὶς μῆτρες τῶν γυναικῶν τους».    Ὅμως ἐκτὸς ἀπὸ «σύγκρουση πολιτισμῶν» μαίνεται καὶ ἕνας ἀδυσώπητος ἀνταγωνισμός, μὲ σκοπὸ τὴν νέα διαμόρφωση τῶν γεωπολιτικῶν σφαιρῶν ἐπιρροῆς στὴν Εὐρασία.

Οἱ κύριοι ἀντίπαλοι στὴν περιοχὴ ἐνδιαφέροντός μας, δηλαδὴ Εὐρώπη - Μέση Ἀνατολὴ - Βόρεια Ἀφρική, εἶναι ἡ καθολικοπροτεσταντικὴ Δύση, ἡ ὀρθόδοξη Ἀνατολὴ καὶ τὸ Ἰσλάμ. Ἡ Δύση ἔχει προχωρήσει σὲ μία ἀνίερη συμμαχία μὲ τὸ ἀκραῖο σουνιτικὸ Ἰσλάμ, προκειμένου νὰ ἁλώσει τὰ ἔθνη-κράτη τῆς Εὐρώπης καὶ νὰ ἐφαρμόσει τὸν πολυπόθητο πολυπολιτισμικὸ χυλὸ τῆς παγκοσμιοποίησης κατ΄ ἐντολὴν τῶν ἀφεντικῶν τους, τῆς ἐλὶτ τῆς τραπεζοκρατίας. Οἱ ΗΠΑ, θέλοντας νὰ συνεχίσουν νὰ ἐξουσιάζουν τὴν Εὐρώπη, ἐφαρμόζουν τὸ σχέδιό τους μὲ τὸ οἰκονομικὸ ΝΑΤΟ, ποὺ δὲν εἶναι ἄλλο ἀπὸ τὸ ΔΝΤ, μὲ τὸν ἴδιο ὅμως σκοπό: To keep Americans in Europe, Russians out and Germans down. Ἡ ὀρθόδοξη Ρωσσία, μὲ τὴν συνεργασία τοῦ μετριοπαθοῦς σιϊτικοῦ Ἰσλὰμ καὶ τῆς Κίνας, ἀντιπροσωπεύοντας συντηρητικὲς καὶ ἐθνικιστικὲς θέσεις, ἀντιστέκεται καὶ προσπαθεῖ νὰ δημιουργήσει τὴν δική της σφαῖρα ἐπιρροῆς στὴν Εὐρασία. Ὅ,τι θεωρεῖ ὅτι τῆς «ἀνήκει» δὲν προτίθεται νὰ τὸ χάσει καὶ αὐτὸ τὸ βλέπουμε ξεκάθαρα σήμερα στὴν Οὐκρανία.

Σ’ αὐτὴ τὴν ἀντιπαράθεση, ἡ Ἑλλάδα βρίσκεται στὸ μάτι τοῦ κυκλώνα. Ἀνήκει μὲν θεσμικὰ στὴν πλευρὰ τῆς Δύσης, ὄντας μέλος τῆς ΕΕ καὶ τοῦ ΝΑΤΟ, πολιτισμικὰ ὅμως καὶ θρησκευτικὰ ἀνήκει στὴν ἄλλη πλευρά. Ἡ Δύση δὲν μποροῦσε νὰ ἀφήσει τὴν Ἑλλάδα, ἕνα ἀπὸ τὰ σημαντικότερα γεωστρατηγικὰ σημεῖα τοῦ πλανήτη καὶ ὁμόδοξο μὲ τὸν μεγάλο της ἀντίπαλο νὰ εἶναι τὴν στιγμὴ τῆς σύγκρουσης ἕνα ὁμοιογενὲς ἐθνικά, γλωσσικὰ καὶ θρησκευτικὰ κράτος καὶ σχετικὰ ἀνεξάρτητο οἰκονομικά.

Ἐφάρμοσε λοιπὸν μεθοδικὰ τὶς τελευταῖες δεκαετίες τὸ σχέδιό της, τὰ ἀποτελέσματα τοῦ ὁποίου βλέπουμε σήμερα:

1. Ἀλλοίωση τῆς ἐθνοτικῆς καὶ θρησκευτικῆς σύστασης τοῦ κράτους μὲ τὴν μαζικὴ καὶ ἀνεξέλεγκτη λαθρομετανάστευση,
2. Ἀλλοίωση τῆς γλώσσας καὶ ὑποβάθμιση τῆς παιδείας μὲ τὴ βοήθεια τῶν ἐγκάθετων προδοτῶν πρακτόρων της καὶ
3. Οἰκονομικὴ κατοχὴ μὲ τὴν σχεδιασμένη ὑπερβολικὴ δανειοδότηση τοῦ κράτους καὶ τὴν ἀκόλουθη προδοτικὴ ψήφιση τῶν μνημονίων τὰ ὁποία ὑποδούλωσαν τὴ χώρα καὶ τῆς περιόρισαν τὴν ὅποια ἐθνικὴ κυριαρχία διέθετε.

Ὁ Κίσινγκερ τὸ εἶχε πεῖ ξεκάθαρα τὴν δεκαετία τοῦ 1970: Ἡ Ἑλλάδα πρέπει νὰ χτυπηθεῖ στὴν γλώσσα, τὴν θρησκεία, τὴν ἱστορία καὶ τὸν πολιτισμό της, ὥστε τὴν κατάλληλη στιγμὴ νὰ μὴ σταθεῖ ἐμπόδιο στὰ συμφέροντα τῶν ΗΠΑ στὴν ἀνατολικὴ Μεσόγειο.

Τώρα ὁ ἑλληνισμός, τὴν ὥρα τῆς σύγκρουσης τῶν πολιτισμῶν, τὴν ὥρα τῆς τελικῆς μάχης, δεμένος χειροπόδαρα δὲν μπορεῖ νὰ ἐπιλέξει τὸν φυσικό του σύμμαχο. Θὰ ὑπομείνει τὸν οἰκονομικὸ καὶ ἐθνοθρησκευτικὸ βιασμό του καὶ θὰ εὔχεται νὰ εἶναι τὸ κακὸ ποὺ θὰ πάθει ὅσο τὸ δυνατὸν μικρότερο καὶ νὰ μὴν ὑποστεῖ ἀκρωτηριασμὸ τῆς ἐδαφικῆς του κυριαρχίας στὴν Ἑλλάδα ἢ τὴν Κύπρο. Ὁ κίνδυνος νὰ δοθεῖ στὴν Τουρκία ἑλληνικὸ ἔδαφος ἢ ἑλληνικὰ κυριαρχικὰ δικαιώματα, σὰν ἀντάλλαγμα στὴν ὑποστήριξη τῆς τελευταίας στὴν Δύση, στὴν σύγκρουση μὲ τὴν Ρωσία ἢ στὴ σχεδιαζόμενη δημιουργία τοῦ Κουρδιστᾶν, εἶναι ὁρατός.

Τὸ ἐλάχιστο ποὺ μπορεῖ νὰ κάνει ἡ Ἑλλάδα εἶναι νὰ μείνει ἀμέτοχη καὶ νὰ εὔχεται νὰ ἐπικρατήσει ἡ σωστὴ πλευρά. Ἂν συμμετάσχει, εἴτε στὴν μία εἴτε στὴν ἄλλη πλευρά, θὰ καταστραφεῖ. Ὅταν παλεύουν τὰ βουβάλια, τὰ χαζὰ βατράχια παραμένουν στὸν βάλτο καὶ ποδοπατοῦνται, ἐνῷ τὰ ἔξυπνα ἀνεβαίνουν στὸν βράχο καὶ ἀπολαμβάνουν τὸ θέαμα.

 Κωνσταντῖνος Γιανναδάκης

Διεύθυνσις Ἐξωτερικῶν