Φοβοῦ τοὺς «εἰδικοὺς» καὶ ἄρθρα γράφοντας

Τοῦ Ἀντωνίου Α. Ἀντωνάκου

Κλασσικοῦ Φιλολόγου - Ἱστορικοῦ - Συγγραφέως

Δ/ντοῦ Τομέως Παιδείας τῆς ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ

Τὴν Κυριακὴ 1 Σεπτεμβρίου 2013, στὸ ΒΗΜΑ, δημοσιεύθηκε μία ἐπιστολὴ τοῦ Γενικοῦ Γραμματέως τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν Β. Πετράκου, ἀφορῶσα τὶς γλωσσικὲς θέσεις, σὲ πρόσφατο γλωσσικὸ συνέδριο, τοῦ Ἀκαδημαϊκοῦ Ἀντώνη Κουνάδη καὶ τὸν σχολιασμό τους ἀπὸ τὸν Δ. Μαρωνίτη, ὁ ὁποῖος σχολιάζει μὲ ἕνα εἰρωνικὸ ὕφος, ποὺ χρησιμοποιεῖ ὅποιος δὲν ἔχει ἐπιχειρήματα γιὰ τὶς θέσεις του.

Ὅμως, πρὶν διεξαχθῆ τὸ πρόσφατο γλωσσικὸ συνέδριο στὸ κτήριο τῆς Ἀκαδημίας, διαβάζοντας στὸ πρόγραμμα τὶς εἰσηγήσεις, εἶχα γράψει σὲ ἄρθρο μου ὅτι ἐπίκειται ἕνα ἀκόμη μνημόσυνο γιὰ τὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα, στὸ ὁποῖο θὰ ἀνελύετο ἡ σπουδαιότητά της, τὸ πόσο τὴν ἔχουν ἀνάγκη οἱ ξένες γλῶσσες γιὰ νὰ λειτουργήσουν κ.λπ. Γιὰ τὰ νέα βιβλία Γραμματικῆς Δημοτικοῦ καὶ Γυμνασίου, δὲν ὑπῆρξε στὸ πρόγραμμα οὔτε μία εἰσήγηση. Καὶ κατέληγα ὅτι, πλὴν μεμονωμένων καθηγητῶν, τὸ Πανεπιστήμιο ἦτο ἀπὸν καὶ φυσικὰ ἡ Ἀκαδημία, ἡ ὁποία ἁπλῶς διέθεσε «τὸ κυλικεῖο», δηλαδὴ τὸ κτήριό της γιὰ νὰ γίνη τὸ μνημόσυνο. Τώρα ἔρχεται ἡ ἐπιστολὴ τοῦ Γραμματέως νὰ πιστοποιήση αὐτὰ ποὺ ἔλεγα ἀλλὰ καὶ νὰ ἀναδείξη τὴν ἀνυπαρξία καὶ τὴν παντελῆ ἀπουσία τῆς Ἀκαδημίας Ἀθηνῶν σὲ κάθε οὐσιαστικὸ πνευματικὸ θέμα ἐθνικῶν προεκτάσεων, ὅπως αὐτὰ τῆς ἱστορίας καὶ τῆς γλώσσας. Εἶναι γνωστὸν ὅτι ἡ Ἀκαδημία ἱδρύθηκε ἀπὸ τὸν δικτάτορα Πάγκαλο, τὸ 1926, μὲ δυὸ βασικοὺς στόχους: Τὴν ἔκδοσι τοῦ Ἱστορικοῦ Λεξικοῦ τῆς Ἀκαδημίας καὶ τῶν Ἁπάντων τῶν Ἀρχαίων Ἑλλήνων Συγγραφέων. Σήμερα, σχεδὸν 90 χρόνια μετά, τὸ Λεξικὸ εὑρίσκεται στὰ μισὰ καὶ οἱ ἀρχαῖοι συγγραφεῖς, ποὺ ἔχουν ἐκδοθῆ, εἶναι σταγόνα στὸν ὠκεανό!

Ἡ «Τάξη τῶν Γραμμάτων», ὅπως βαρύγδουπα γράφει ὁ κ. Πετρᾶκος, σὲ συνεδρία της ἀπέρριψε τὴν πρόσκλησι συμμετοχῆς της στὸ γλωσσικὸ συνέδριο, ποὺ ὠργανώθηκε ἀπὸ τὴν Περιφέρεια καὶ τὴν Τοπικὴ Αὐτοδιοίκησι. Ἡ ἄρνησή της, θεωρεῖ ὅτι δικαιώθηκε, ἐφ’ ὅσον «μόνο 13 τακτικὰ μέλη παρηκολούθησαν τὴν ἐναρκτήρια συνεδρία καὶ ἀπὸ τὰ ὑπόλοιπα 12, δυὸ μόνο ἦσαν ἀκροατὲς γιὰ ... λόγους ἀβρότητος»! Κατάντια πνευματική, φυσικὸ ἀποτέλεσμα τῆς ἐκπτώσεως τῆς Παιδείας καὶ τοῦ Πολιτισμοῦ! Στὴν συνέχεια ὁ κ. Πετρᾶκος κατηγορεῖ τὸν κ. Ἀντώνη Κουνάδη, ὅτι «εἶναι μηχανικός, ἑπομένως ... ἐπιστημονικῶς δὲν ἔχει ἁρμοδιότητα καὶ τὶς ἀναγκαῖες γνώσεις γιὰ νὰ ἀσχολῆται μὲ ζητήματα τῆς γλώσσας». Θεωρεῖ ὅτι «τὶς γλωσσικὲς ἀπόψεις τῆς Ἀκαδημίας δὲν τὶς ἀποτελοῦν σωβινιστικοὶ ἀστήρικτοι ἰσχυρισμοὶ (τέτοιες θεωρεῖ τὶς ἀπόψεις τοῦ κ. Κουνάδη) ἀλλὰ τὰ ὅσα δημοσιεύουν οἱ φιλόλογοι, οἱ ποιητὲς καὶ οἱ λογοτέχνες τῆς (sic)». Καὶ συνεχίζει μὲ τὸ ἑξῆς ἐκπληκτικό: «Δὲν ὑπάρχει γιὰ τὴν Ἀκαδημία ... καμμία γλωσσικὴ πενία ἤ, πιὸ μίζερα, λεξιπενία στὴν Ἑλλάδα καὶ στοὺς Ἕλληνες»! Τί στρουθοκαμηλισμὸς Θεέ μου! Δὲν βλέπει λεξιπενία ἡ Ἀκαδημία, ὅταν τὴν βλέπη ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν μορφωμένων ἀνθρώπων καὶ τὴν διαπιστώνουν δεκάδες ἐπιστημονικὲς ἔρευνες, τὶς ὁποῖες ἔχω συμπεριλάβει στὰ βιβλία μου, ποὺ δείχνουν τὸ ἀντίθετο. Ἀπὸ τὸ ὅτι οἱ 15χρονοι μαθητὲς δὲν μποροῦν νὰ ἀναγνώσουν καὶ νὰ κατανοήσουν ἕνα κείμενο (διαγωνισμὸς PISA), μέχρι τὴν ἀγραμματοσύνη τῆς νέας γενιᾶς δασκάλων (ἔρευνες Πανεπιστημίων Πατρῶν καὶ Ἰωαννίνων). Καὶ καταλήγει: «τὰ πράγματα εἶναι σαφῆ. Ἄλλο ἕνας ἀναρμόδιος γιὰ τὴν γλῶσσα Ἀκαδημαϊκὸς καὶ ἄλλο ἡ Ἀκαδημία. Ὁ κόπος τοῦ ἀδαοῦς δὲν ἔχει καμμία ἀξία. Γιατί νὰ τοῦ ἀφιερώνουμε ἐπιφυλλίδες; Ἴσως ὅμως ὑπάρξη ἡ ἀπάντηση: Γιὰ νὰ μὴ παγιδεύωνται οἱ ἀφελεῖς!»

Ὕστερα ἀπὸ τὴν «ἀκαδημαϊκὴ χολή» τοῦ Γραμματέως τῆς Ἀκαδημίας ἔχω νὰ δηλώσω τὰ ἑξῆς καὶ ὄχι μόνο ὡς «εἰδικὸς» φιλόλογος ἀλλὰ καὶ ὡς Ἕλληνας. Ἕνας Ἀκαδημαϊκός, πιστεύω, ἔχει τέτοιο ἐπίπεδο μορφώσεως, ὥστε μπορεῖ νὰ ἀσχολεῖται μὲ τὴν γλώσσα, ἡ ὁποία εἶναι ὑπόθεση κάθε σκεπτομένου ἀνθρώπου. Βλέπετε τὴν παιδεία, τὴν ἱστορία, τὴν γλώσσα, τὶς χάσαμε ἀπὸ τοὺς «εἰδικούς». Ἡ εἰδίκευση στὴν ἑλληνικὴ γλῶσσα στὴν ἐποχή μας ἔχει νὰ κάνη μόνο μὲ τὴν εἰδίκευσι στὴν καταστροφή της. «Εἰδικοί» ἦσαν οἱ 140 γλωσσολόγοι, ποὺ ἔσπευσαν νὰ ὑποστηρίξουν τοὺς συγγραφεῖς τῆς «φωνητικῆς» γραμματικῆς της ΣΤ΄ Δημοτικοῦ. Οἱ «εἰδικοί» ἤξεραν ὅτι ἀπευθύνονταν σὲ ἀνειδίκευτους. Ὅταν ὅμως τοὺς ἀπέδειξα μὲ τὸ ἄρθρο μου «Νὰ τελειώνουμε, τέλος πάντων μὲ τοὺς γλωσσολόγους» ὅτι σκοπίμως παραποίησαν ἐπιστημονικῶς τοὺς κανόνες, δὲν τόλμησε νὰ μοῦ ἀπαντήση κανείς, διότι ἤξεραν ὅτι ἤξερα τὸ θέμα. Ἀκολούθησαν λοιπὸν τὴν μέθοδο τοῦ «φονεύειν διὰ τῆς σιωπῆς»! Ἑπομένως ἂν οἱ «εἰδικοί» ἀναφέρουν ὅτι «δὲν ὑπάρχει λεξιπενία στὴν Ἑλλάδα καὶ στοὺς Ἕλληνες» νὰ τὴν βράσω τὴν εἰδίκευσί τους. Καὶ παρακαλῶ νὰ μὴ ξαναπιάση κανεὶς ἀπὸ αὐτοὺς τοὺς «εἰδικούς» στὸ στόμα του τὸν πνευματικὸ ὀγκόλιθο, ποὺ ὀνομάζεται Ἀντώνης Κουνάδης. Καὶ μόνο ἡ πράξη τους θὰ ἀποτελῆ ὄνειδος.

Τὰ συμπεράσματα ποὺ προκύπτουν ἀπὸ τὴν δημοσίευσι αὐτῆς τῆς ἐπιστολῆς εἶναι συγκλονιστικὰ καὶ ταυτοχρόνως λυπηρά:

1. Τὸ γεγονὸς ὅτι ἡ «τάξη τῶν Γραμμάτων» τῆς Ἀκαδημίας ἀρνήθηκε νὰ συμμετάσχει στὸ γλωσσικὸ συνέδριο, ἀποδεικνύει ὅτι τὸ τμῆμα αὐτὸ τοῦ ἀνωτάτου πνευματικοῦ ἱδρύματος τῆς πατρίδος μας ἀποποιεῖται τὸ ἀντικείμενό του. Διότι τὸ ἐργαλεῖο τῶν Γραμμάτων εἶναι ἡ Γλῶσσα καὶ ἡ ἄρνηση ἐνασχολήσεως μὲ αὐτὴν δείχνει ἀπαξίωσι, ἀδιαφορία, περιφρόνησι, καὶ ἔλλειψι ἐνδιαφέροντος πρὸς ἕνα σημαντικὸ ἐθνικὸ θέμα.

2. Ἡ Ἀκαδημία ἐθελοτυφλεῖ μπροστὰ σὲ ἕνα ὑπαρκτὸ θέμα, λέγοντας διὰ στόματος τοῦ Γραμματέως της, ὁ ὁποῖος ὁμιλεῖ ἐξ ὀνόματος ὅλης της Ἀκαδημίας ὅτι «γι’ αὐτὴν δὲν ὑπάρχει θέμα λεξιπενίας στὴν Ἑλλάδα καὶ στοὺς Ἕλληνες»! Ἕνα θέμα, τὸ ὁποῖο ὅμως διαπιστώνουν ὅτι ὑπάρχει ὅλοι οἱ Ἕλληνες σοβαροὶ ἐπιστήμονες καὶ μορφωμένοι σκεπτόμενοι ἄνθρωποι στὴν Ἑλλάδα καθημερινῶς. Ὑποστηρίζοντας λοιπὸν τέτοιες ἀπόψεις ἡ Ἀκαδημία χάνει τὴν σοβαρότητά της.

3. Προσβάλλει ἕνα μέλος της, ποὺ τὴν τιμᾷ μὲ τὶς πράξεις, τὶς θέσεις καὶ τὴν ἐπιστημονικὴ καὶ ἐθνικὴ στάση του καὶ

4. Μὲ τὶς ἀποκαλύψεις του πιστοποιεῖ τὶς ἐπιφυλάξεις μας γιὰ τὴν ἐθνικὴ στάσι τῆς Ἀκαδημίας καὶ δείχνει ὅτι ἡ σημερινὴ σύνθεση τῶν Γραμμάτων τῆς Ἀκαδημίας ἀντικατοπτρίζει τὴν παρακμὴ στὴν ὁποία ἔχει περιέλθει σήμερα ἡ πατρίδα μας καὶ ἡ ἑλληνικὴ κοινωνία.

Προσωπικά, δὲν μὲ ἐνδιαφέρει μία ἀσήμαντη Ἀκαδημία. Τὴν Ἀκαδημία πρέπει νὰ τὴν θαυμάζουμε, νὰ τὴν ἔχουμε ψηλά. Ὅμως πρέπει νὰ ἀποδείξει τὴν ἀξία της μὲ πράξεις καὶ ὄχι μὲ ἀφορισμούς. Κυρίως ὅμως νὰ καταλάβουν τὰ μέλη της ὅτι τὰ ἄτομα, ὡς ἐπιστήμονες καὶ ὡς προσωπικότητες, μὲ τὶς πράξεις τους, δίνουν ἀξία στὴν Ἀκαδημία καὶ ὄχι τὸ ἀντίθετο. Διότι, ὅταν κάποιος εἶναι «πνευματικὸς νᾶνος» δὲν θὰ ἔχει ποτὲ τὸ ἀνάστημα νὰ σταθεῖ στὸ ὕψος τῶν περιστάσεων. Καὶ ἡ σημερινὴ ἀνυπαρξία τοῦ Ἀνωτάτου αὐτοῦ πνευματικοῦ ἱδρύματος σὲ κάθε πνευματικὸ καὶ ἐθνικὸ ἀγῶνα, ἀντίθετα μὲ παλαιότερες ἐποχές, ἀντικατοπτρίζει καὶ μέρος τῆς ἀξίας τῶν μελῶν της (μὲ τὶς λίγες ἐξαιρέσεις ποὺ ἐπιβεβαιώνουν τὸν κανόνα).

Καὶ γιὰ νὰ γίνω περισσότερο σαφὴς θὰ κλείσω μὲ μία ἱστορία τοῦ Ναστραδὶν χότζα. Μιὰ ἡμέρα ὁ Ναστραδὶν ἔλαβε ἕνα φιρμάνι ἀπὸ τὸν σουλτάνο μὲ τὸ ὁποῖο τὸν διόριζε χουσεϊσλάμη (κάτι σὰν ἀρχιεπίσκοπο). Ὁ χότζας καθόταν λυπημένος, μέχρι ποὺ κάποιος φίλος του τὸν ρώτησε τί συμβαίνει. «Τὸ καὶ τὸ» τοῦ ἐξηγεῖ ὁ χότζας. «Ἔ, καὶ δὲν χαίρεσαι;», τὸν ρωτάει. Πῶς νὰ χαίρομαι φίλε μου τοῦ ἁπαντᾷ ὁ χότζας. «Ἀφοῦ κάνανε ἐμένα χουσεϊσλάμη, ἀπ’ ἐκεῖ κατάλαβα τὰ χάλια τῆς ὀθωμανικῆς αὐτοκρατορίας»!