(Στις 20 Ιουνίου τιμάται η μνήμη του Αγίου Μεθοδίου, επισκόπου Πατάρων. Επειδή μεταξύ πολλών, είχε ασχοληθεί και με την συγγραφή προφητειών, άς παρακολουθήσουμε προσεκτικά, τί έγραφε. Για την αντιγραφή "Παπαφλέσσας"). Ο Άγιος Μεθόδιος έζησε κατά τον 6ο μ.Χ. αιώνα. Η σπάνια αρετή του και η μεγάλη μόρφωση, που τον διέκρινε, τον ανέβασαν στον επισκοπικό θρόνο των Πατάρων.
Σαν επίσκοπος, επεδίωκε να επιτελεί τέλεια τα καθήκοντα του. Ο φωτιστικός λόγος του, σε συνδυασμό με το άγιο παράδειγμα του, έτρεφε τις ψυχές των ανθρώπων του ποιμνίου του.
Ήταν ακοίμητος φρουρός του ορθοδόξου δόγματος και αποφασισμένος σε όλη του τη ζωή «φυλάσσειν τὰ δόγματα τὰ κεκριμένα ὑπὸ τῶν ἀποστόλων» (Πράξεις των Αποστόλων, ιστ' 4). Να φυλάττει, δηλαδή, τις αποφάσεις, που είχαν οριστικά κριθεί σαν μόνες ορθές από τους Αποστόλους. Γι' αυτό και πέτυχε μετά από συστηματικό αγώνα, να περιορίσει σημαντικά στην επαρχία του τους οπαδούς των λανθασμένων δοξασιών του Ωριγένους. Όμως, αυτοί οι λίγοι που έμειναν, για να εκδικηθούν, κατάφεραν να βάλουν δικό τους υπηρέτη, κοντά στο Μεθόδιο. Και κάποια ημέρα που ο επίσκοπος αρρώστησε, τον σκότωσε με μαχαίρι! Αλλά ενώ τον μαχαίρωνε, ο Μεθόδιος άκουσε το δολοφόνο να λέει: «έτσι σκοτώνουν οι Ωριγενιστές». Τότε μειδίασε ελαφρά και έγειρε το κεφάλι του ευχαριστημένος, παραδίδοντας το πνεύμα του στον Κύριο. Ήταν η χαρά, διότι έπεφτε θύμα του καθήκοντος του να διαφυλάττει τα ορθά δόγματα της Εκκλησίας.
Ο Σ. Εύστρατιάδης όμως, στο Αγιολόγιο του, έχει άλλη γνώμη περί των βιογραφικών στοιχείων του Αγίου αυτού και την παραθέτουμε ως έχει: «Ἤκμασε περὶ τὰ τέλη τοῦ γ´ καὶ τὰς ἀρχὰς τοῦ δ´ αἰώνος· κατὰ τὸν Ἱερώνυμον (De Νirill. 83) καὶ τὸν ἱστορικὸν Σωκράτην (Ἐκκλ. Ἱστ. 6,13) ἦν οὐχὶ Πατάρων ἐπίσκοπος, ἀλλὰ Ὀλύμπου τοῦ ἐν Λυκίᾳ καὶ εἴτα ἐπίσκοπος Τύρου (τῆς Φοινίκης), κατ᾿ ἄλλην δὲ γνώμην, ἐπίσκοπος Φιλίππων τῆς Μακεδονίας. Ἡ τοιαύτη πλάνη, τοῦ νὰ λέγεται Πατάρων ἐπίσκοπος, προῆλθεν ἐκ τοῦ ὅτι ὁ περὶ ἀναστάσεως διάλογος αὐτοῦ ἐκτυλίσσεται εἰς τὰ Πάταρα. Ὁ Μεθόδιος ἦν διαπρεπὴς ἀρχιερεὺς καὶ πλατωνικὸς φιλόσοφος, ἀντίπαλος σφοδρὸς τῶν Ὠριγενιστῶν καὶ ποιητὴς δόκιμος, ὡς φαίνεται ἐκ τοῦ περισωθέντος ἔργου αὐτοῦ «Συμπόσιον τῶν δέκα παρθένων ἢ περὶ ἁγνείας». Κατὰ τὸν ἐπὶ Διοκλητιανοῦ διωγμὸν ὑπέστη τὸν μαρτυρικὸν θάνατον ἐν Χαλκίδι (τῆς Συρίας).
Εν τη προφητεία ταύτη αναφέρεται ότι το ξανθόν γένος θα καταλάβη την Κωνσταντινούπολιν (συμφωνεί με τον άρθρον 14 της προφ. Ανωνύμου 1053 μ.Χ. «Νίκη Ορθοδόξων λαών και γενική σφαγή Αγαρηνών υπό Ορθοδόξων») και θα παραμείνη εν αυτή εξ ή πέντε έτη, ή μήνας.
Εν συνεχεία ομιλεί περί του πολέμου Βορείων και Νοτίων ο οποίος περί την Επτάλοφον θα λάβη την αγριωτέραν μορφήν, ως ο πλέον καταστρεπτικός πόλεμος που εγένετο ποτέ «οίος ου γέγονε πώποτε».
Εξετάζων τα γεγονότα από πνευματικής σκοπιάς εν συναρτήσει και προς την στρατιωτικήν άποψιν, φρονώ, ότι η φονικότης κατά την δευτέραν φάσιν, δεν θα περιορισθή μόνον εις την περιοχήν της Επταλόφου, αλλά θα επεκταθή καθ’ όλον το μήκος του μετώπου και εις τα μετόπισθεν. Ο ιδιαίτερος τόνος, που δίδεται δια τα περί την Επτάλοφον γεγονότα, οφείλεται εις δύο λόγους.
1ον Ότι η μορφή του πολέμου, πιθανώτατα, θα αλλάξη με την εκδήλωσιν της αποφασισθείσης μεγάλης επιθέσεως κατά της Κων/πόλεως, δι’ αποβάσεως εις την περιοχήν της Αδριατικής (προφ. Ανωνύμου 1053 μ.Χ.)
Ο δια κλασσικών όπλων αρξόμενος πόλεμος, με την πρώτην πολεμικήν εκδήλωσιν κατά της Τουρκίας, θα συνεχισθή και κατά την πρώτην φάσιν της εμπλοκής των ελαφρών συμμαχικών δυτικών δυνάμεων, μετά του μεγαλυτέρου κράτους (ανατολικού συνασπισμού).
Μετά την ήτταν των ελαφρών τούτων συμμαχικών δυνάμεων (προφ. Ανωνύμου 1053 μ.Χ.) δεν θα λάβουν χώραν ευρείαι στρατιωτικαί επιχειρήσεις.
Μετά παρέλευσιν «εξ ή πέντε» (μήνες ή έτη) θα εκδηλωθή επίθεσις καθ’ όλον το μήκος του μετώπου, εξ αφορμής της οποίας, ως εγράψαμεν, πιθανώτατα θα αρχίση ο δια πυρός κατακλυσμός «και ο φόνος των ανθρώπων ποταμός κινήσει».
2ον Εις την Επτάλοφον θα εκδηλωθή κατά τρόπον εμφανή η παρέμβασις του Θεού, δηλαδή η δια σημείου κατάπαυσις του φονικωτάτου πολέμου και η ανάδειξις και προβολή του μεγάλου αναμορφωτού.
Η εκλογή της Κων/πόλεως δια την εκδήλωσιν της θαυμαστής παρεμβάσεως, έχει τρόπον τινά και την έννοιαν της εύνοιας προς την πόλιν, η οποία θα ξαναγίνη πάλιν το κέντρον του κόσμου¹.
«Τότε βους² βοήσει και ξηρόλοφος³ θρηνήσει».
Αρχίζει ο δια πυρός κατακλυσμός, γεγονός όπερ προκαλεί την παρέμβασιν της θείας ευσπλαχνίας προς αποτροπήν ολοκληρωτικού ολέθρου. «Και ει μη εκολοβώθησαν αι ημέραι εκείναι… δια δε τους εκλεκτούς κολοβωθήσονται…» (Ματθ. κδ’22).
«Βους βοήσει»
Σπανίως προφητικόν κείμενον ωμίλησε τόσον θρηνωδώς. (…) Αλλοίμονον, η προσκόλλησίς μας εις τα πράγματα του κόσμου τούτου, μας έχει αποκοιμίσει.
Αι πνευματικαί μας κεραίαι, έχουν υποστή ολικήν αμαύρωσιν και δεν ημπορούμεν να συλλάβωμεν το μέγεθος, το βάθος και το πλάτος των δεινών, που μας περιμένουν.
«Και φωνή εξ ουρανού κράξει… και απέλθετε επί τα δεξιά τα μέρη και ευρήσετε άνθρωπον… στήσετε αυτόν βασιλέα…»
Συ είσαι, Μεγάλε Άγιε, εκείνος που αναμένομεν δια να αποκαταστήσεις τα πάντα. Συ είσαι η πελωρία προσωπικότης που ως εντολεύς του Θεού, θα φέρης την αφηνιάσασαν και δεινώς πληγείσαν χριστιανικήν ανθρωπότητα, εις τον δρόμον της σωτηρίας και της ειρήνης.
Μεγάλε Άγιε της Ορθοδοξίας, δεν προχωρούμεν εις το τι θα κάνεις. Όταν θα έλθης θα είπης εις τους εκλεκτούς τι πρέπει να κάνουν και θα συμμορφωθούν με απόλυτον πειθαρχίαν, διότι η οίησις, η υπερηφάνεια και η απληστία, τα μεγάλα εμπόδια της προόδου και της ευτυχίας, θα κατακρημνισθούν εις την άβυσσον. «Παν όρος και βουνός ταπεινωθήσεται και έσται τα σκολιά εις ευθείαν» (Λουκ. γ’5)."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου