Ἡ γλῶσσα μας

Ἐξ ἀφορμῆς τῶν περί τήν ΝΕΑ γραμματική τῆς Ε΄-ΣΤ΄ Δημοτικοῦ τῶν 140 γλωσσολόγων

 Μέ τήν λέξη (ἐκ τοῦ λέγω, ἔλεγον, λέξω καί ἐρῶ, ἔλεξα κ.λ.π., ἤτοι τό ὑγρό γράμμα-λ+εγω) γλῶσσα ἐννοοῦμε καί τό (ὑλικό) ὄργανό μας, πού κυρίως συμβάλλει, πέραν τῆς λειτουργίας μασήσεως καί καταπόσεως στερεῶν καί ὑγρῶν τροφῶν, καί στήν ἄρθρωση καί ἐκφορά (γραμμάτων-λέξεων) τοῦ λόγου μας (λείχω ἐνεργ. = γλείφω, ἀποθ. Λιχμάομαι -> λιχουδιά, λιγούρης, Λατιν. Lingo, γαλ. Langue = γλῶσσα), ἀλλά καί τό σύστημα φωνητικῶν συμβόλων διά τῶν ὁποίων ὁ ἄνθρωπος δια-τυπώνει, (τύπος, τύπτω, κτυπῶ), ἐκφράζει τίς σκέψεις του καί ἐπικοινωνεῖ μέ τούς ὁμοίους του, πληροφορεῖ - πληροφορεῖται, ἤτοι, γλῶσσα= πληροφορία.

 Φιλολογία (φίλος+λόγος) εἶναι ἡ ἐπιστήμη, θεωρητική καί ἱστορική, πού ἀντικείμενό της εἶναι ἡ κριτική καί γραμματική ἐξέταση καί ἑρμηνεία τῶν γραπτῶν μνημείων ἑνός λαοῦ, Λογοτεχνία ἡ τέχνη τοῦ λόγου, ἡ Γλωσσολογία ἰδιαίτερη ἐπιστήμη ἀσχολούμενη μέ τά γλωσσικά στοιχεῖα (συγκριτική γλωσσολογία, σχέσεις- διαφορές μεταξύ διαφόρων γλωσσῶν κ.λ.π., καί ἐκ τούτων, γιά τά ἑλληνικά δεδομένα, ἑλληνική γλῶσσα, σέ κανέναν δέν ἀποδίδεται ἀποκλειστικότητα διαχειρίσεως ὡς «κατασκευαστοῦ» (τῆς γλώσσας μας), γλωσσοπλάστου, ἐκτός ἄν πρόκειται περί ΕΛΛΗΝΟΣ Γλωσσολόγου ἀνιχνευτοῦ-ἐρευνητοῦ τῆς ἀρχέγονης προελεύσεώς της (δημιουργία τῶν ὄντων).

 Μόνον στήν γλῶσσα μας, τήν ἑλληνική, ἐνυπάρχει καί ἀφορᾷ ἡ λέξη ἐτυμολογία ἤτοι ἔτυμον+λόγος (ἐτεός - ἐκ τοῦ εἰμί, εἶμαι= ἀληθής+λόγος), διά τῆς ὁποίας ἀνιχνεύεται ἡ προέλευση-ρίζα-ἀληθής ἔννοια τῶν λέξεών της καί ἄρα ἡ κάθε λέξη της (τῆς γλώσσας μας) δέν εἶναι συμβατική (ἐκ συμφωνίας), ἔχει αἰτιολογία ἀρχέγονη, ὅπως στό «περί φύσεως τῶν ὄντων» ἔργον τοῦ μαθηματικοφυσικοῦ-φιλοσόφου Ἐμπεδοκλέους, μέ τό ὁποῖο παρουσιάζεται ἡ Κοσμογονική θεώρηση καί τό ὁποῖο ἀποτελεῖ καί τήν ἀπόδειξη τῆς λεπτομερειακῆς γνώσεως καί τῆς θεωρίας τῆς πληροφορίας.
 Οἱ ἀπό αὐτόν λέξεις φιλότης=φιλία - ἁρμονία=πληρο-φορία καί Νεῖκος=ὕβρις=ἔρις, ὄνειδος, πάλη, μάχη, πόλεμος - ἀταξία=χάος =ἐντροπία (ἀπώλεια πληροφορίας, παράσιτα ἄλλως: Τό ἴσο κατ’ ἀπόλυτη τιμή καί ἀντίθετο, κατά τό πρόσημο, μέγεθος ἀπό τήν πληροφορία) ἀποδίδουν μέ τήν μέγιστη ἀκρίβεια τίς ἔννοιες τῆς πληροφορίας καί τῆς Ἐντροπίας (φυσικομαθηματικός ὅρος).

 Ὅπως καί ὁ Πυθαγόρας, ὁ Ἐμπεδοκλῆς διδάσκει ὅτι, πηγή ζωῆς τῶν πάντων εἶναι τά τέσσερα ριζώματα, ἤτοι Γαῖα, Ὕδωρ, Πῦρ καί Ἀήρ (γνωστά ὡς σώματα στόν Πυθαγόρα).

 Οἱ λέξεις Φιλότης καί Νεῖκος ἐπελέγησαν ἀπό τόν Ἐμπεδοκλῆ, γιά νά ἀποδώση ἐπί πλέον καί τήν ποιοτική διαφοροποίηση, τήν διαφορά δυναμικοῦ.

 Τά 4 δομικά αὐτά ὑλικά τοῦ σύμπαντος Κόσμου (κοινά στίς ἱερές διδασκαλίες καί τοῦ Ἑρμῆ τοῦ Τρισμέγιστου καί τοῦ Ὀρφέα) ἀποτελοῦν τό (κοσμικό γίγνεσθαι), ὑλικό δημιουργίας πάντων τῶν ὄντων (σύγχρονη ἐπιστήμη) και σηματοδοτοῦν προηγμένες γνώσεις ἀστροφυσικῆς καί οὐράνιας μηχανικῆς.

 Ἐπί των 4 αὐτῶν κοσμικῶν ὑλικῶν ἐπενεργεῖ δύναμη δίχα ἐκδηλούμενη, ἴσης ἰσχύος, ἀλλά ἀντιθέτου χαρακτήρα, ἤτοι, ἡ φιλότης καί τό Νεῖκος – φιλία καί Ἔρις = τάξις καί ἀταξία= «Ἁρμονία καί Χάος = πληροφορία καί ἐντροπία.

 Ἐντός τοῦ Σφαίρου τοῦ Ἐμπεδοκλέους ἐπενεργοῦν οἱ δύο ἀντίθετες δυνάμεις, τῆς Φιλότητος καί τοῦ Νείκους, μέ ποιοτική διαφορά (διαφορά δυναμικοῦ - ὅρος τῆς φυσικής ἐπιστήμης), οἱ ὁποῖες προκαλοῦν τόν στροβιλισμό τοῦ Σφαίρου, τῆς ὑπαρχούσης διαρκοῦς ἐναλλαγῆς ἐπικρατήσεώς τους, θεωρουμένης ὡς πηγῆς διαρκοῦς καί ἀενάου ζωῆς, ἄλλως αὐτή ἡ ἐναλλαγή ἐπικρατήσεως γίνεται μέσω ἀνταλλαγῆς πληροφοριῶν τῶν ἐμβίων ὄντων καί τοῦ περιβάλλοντος (ἀνάδραση).

 Ὁ Σφαῖρος (τοῦ Ἐμπεδοκλέους) καί ἡ ἱερά τετρακτύς  (τοῦ Πυθαγόρα) ἐκφράζουν ἕνα καί τό αὐτό: τήν Θεία Δημιουργία.

 Σ’ αὐτό τό κοσμικό γίγνεσθαι, (φύση) τό ὁποῖο διαρκῶς μεταδίδει μηνύματα–πληροφορίες (ἁπλᾶ καί σύνθετα), περί τῆς γενέσεως πάντων τῶν ὄντων, ὀφείλουμε, ἀναγκαίως, νά ἀναζητοῦμε, -διαθέτοντας στοιχειώδη θετική (ὄχι μόνο θεωρητική) σκέψη και γνώση (καί ἀφοῦ ἡ γλῶσσα μας, ἑλληνική, ἐνέχει μαθηματική δομή), προσόντα πού (ἔδει νά) διέπουν τόν ΕΛΛΗΝΑ γλωσσολόγο - ἀποκρυπτογραφῶντας τις, (τίς πληροφορίες-μηνύματα) ἀνιχ-νεύοντας (ἴχνος, ἴ-χ-ν-ο-ς  ἤτοι, ι-εὐθεῖα κάθετος, Χ-Χάραξις, ἀποτύπωμα, ν-νοῦς, διά τοῦ νοός, Ο-ἐπικέντρωση τοῦ εἰδώλου-ἴχνους ἀπό ὅπου ὁ ἐντοπισμός τοῦ ἀναζητουμένου … πράγματος κ.λ.π. τοῦ ἀφήσαντος τό ἴχνος…) γιά νά πληροφορηθοῦμε καί τήν γένεση τοῦ Λόγου, φθογγογένεση, ἄλλως ἐκ τῶν ἐρεθισμάτων της (φύσεως-περιβάλλοντος), καί καθώς τίποτα δέν γίνεται, δέν ὑλοποιεῖται (αὐθαιρέτως) ἐκ τοῦ μή ὄντος.

 Κατά τόν Πλάτωνα, ὄνομα εἶναι ἡ διά τῆς γλώσσης μίμησις τοῦ πράγματος, (τά πράγματα τοῖς γράμμασι μεμιμένα) δηλαδή ἡ λέξη τήν ὁποία χρησιμοποιοῦμε στόν προφορικό λόγο καί ἐν συνεχείᾳ στόν γραπτό, πρέπει νά ἀποδίδη τήν οὐσία τοῦ πράγματος, νά τό μιμεῖται «ὄνομ’ ἀρ’ ἐστώ ὡς ἔοικε, μίμημα ἐστί φωνή ἐκείνου ὅ μιμεῖται» (Πλάτων Κρατύλος 423,β).

 Ὅπως εἶναι γνωστό κάθε ἔμβιος ὀργανισμός εὐρίσκεται σέ μία διαρκῆ ἐπικοινωνία μέ τό περιβάλλον του (φύση καί κοινωνικό), ὅπου ἀναλόγως τῶν πληροφοριῶν, ὡς καί οἱ νοηματικοί φθόγγοι, τίς ὁποῖες λαμβάνει ἀπό αὐτό, ἀλλά καί καταγράφει στήν μνήμη του, προσαρμόζει τήν συμπεριφορά του, ἀντιδρῶντας ἀναλόγως.  Ἡ καταγραφή αὐτῶν τῶν πληροφοριῶν προκαλεῖ μονιμότερες μεταβολές στήν συμπεριφορά τοῦ ἐμβίου ὀργανισμοῦ (διαδικασία μνήμης, μαθήσεως).

 Ἀπό τήν στιγμή πού οἱ πρῶτοι νοηματικοί φθόγγοι κατεγράφησαν στήν μνήμη τοῦ ἀρχέγονου ἀνθρώπου καί ἀναπαρήχθησαν, ἀπό αὐτή τήν στιγμή ξεκινᾷ καί ἡ διαδικασία δημιουργίας τοῦ προφορικοῦ λόγου, ἡ δεύτερη εἶναι τοῦ γραπτοῦ λόγου. Κατά τήν φθογγογενετική ἔτσι διαδικασία, ἡ πρώτη φάση συνίσταται στήν διάκριση καί κατανόηση τῶν ἤχων, εἶναι δέ προφανές ὅτι ὅσο μεγαλύτερη εἶναι ἡ ποικιλία τῶν ἐδαφικῶν μορφολογικῶν στοιχείων, τῆς πανίδας καί τῆς χλωρίδας, τόσο μεγαλύτερος ὁ ἀριθμός τῶν πληροφοριῶν, τίς ὁποίες το φυσικό περιβάλλον μεταδίδει, τόσο μεγαλύτερος ὁ ἀριθμός τῶν νοηματικῶν φθόγγων οἱ ὁποῖοι δημιουργοῦνται καί τόσο ταχύτερα ἐξελίσσεται ὀ μηχανισμός τῆς Μνήμης καί τῆς Μαθήσεως.  (Ἡ χώρα μας, ἡ Ἑλλάδα, ἔχει, γεωφυσικά τήν πλέον πολυποίκιλη ποικιλία ἐδαφικῶν μορφολογικῶν στοιχείων, ἕως ἀπρόβλεπτων, μέ μῆκος τῆς περιμέτρου της –δαντελωτό τῶν ἀκτῶν της κ.λ.π.– διπλασίου αὐτοῦ τοῦ Ἰσημερινοῦ τῆς Γῆς, δηλαδή 82.000 χιλιόμετρα, ἐνῷ οἱ ἄλλες χῶρες ἔχουν πολύ κάτω τῶν 10.000, πλήν τῆς Νορβηγίας καί τῆς Χιλῆς μέ 20.000 καί 10.000 ἀντίστοιχα - ὡς ἀναφέρει ὁ  Παῦλος Δημοτάκης στό βιβλίο του «Τό χάος καί ἡ φυλή τῶν Ἑλλήνων». Τό ὅτι δέ ὁ Αἰγαιακός χῶρος ἔχει τό ἰσχυρότερο μαγνητικό πεδίο, συντελέσαν τό πρῶτον ἐδῶ στήν, πρό πολλῶν χιλιάδων ἐτῶν, τήξη τῶν παγετώνων, συνεπάγεται ἀντίστοιχα καί την ἐμφάνιση ζωῆς, ἐμβίων ὄντων καί ἐντεῦθεν, νομοτελειακά, διά τῆς ὡς ἄνω φθογγογενετικής διαδικασίας καί τοῦ ἔναρθρου λόγου). Καί ἄλλως, ἡ συσσώρευση ἔτσι τῶν ἐγγεγραμμένων στήν μνήμη τοῦ ἀρχέγονου ἀνθρώπου τοῦ Αἰγαίου (ἐκ τοῦ αἴσσω -ἐκτινάσσομαι –> αἴγα) πληροφοριῶν, μηνυμάτων, μιμημάτων μετά εἰκόνων (τῆς φύσεως), τόν ὁδηγεῖ βαθμιαῖα στήν διατύπωση φθόγγων ἔναρθρων ἀπό τίς πρότερον ἄναρθρες κραυγές (π.χ. κατά τήν κοπή δένδρου, ὁ ἦχος καπ-κούπ, ἡ εἰκόνα Κ, ὁ οὐράνιος θόλος, δέους και θαυμασμοῦ, το ἄπειρον εἰκόνα Ω-> ὁ φθόγγος Ὠμέγα, ω-> ἄπειρον, κῦμα τό φούσκωμα τῆς θάλασσας -> ἔγ-κυος).

 Στόν διάλογο τοῦ Πλάτωνος «Κρατύλος» δεσπόζει μία ἔννοια μέ σημαντικότητα· εἶναι ἡ ἔννοια Ὀνοματοποιός ἤ ὀνοματοθέτης, Όνοματοποιέω=πλάττω, ἐφευρίσκω ὀνόματα, λέξεις (Ἀριστοτέλης, Ἠθικά 2,7) κατά μίμησιν φυσικοῦ φθόγγου.

 Ὀνοματοποιός=ὁ ποιῶν, ἐπινοῶν ὄνομα–λέξη ἰδίως μιμούμενος φθόγγον φυσικόν (Ἀθήναιος 3,29, γραμματική), ἤτοι ἡ καί Πλατωνική θεωρία παραπέμπει τήν δημιουργία τῶν ἑλληνικῶν λέξεων στούς φθόγγους τῆς φύσεως, δημιουργία τῶν ὄντων στό ἀπώτατο παρελθόν.  «…. ὁ δέ ἄνθρωπος ἅμα ἐώρακεν, τοῦτο δ’ἔστι ὅπωπε καί ἀναθρεῖ καί λογίζεται τοῦτο, ὅ ὅπωπε.  Ἐντεῦθεν δή μόνον τῶν θηρίων ὁ ἄνθρωπος, ἄνθρωπος ὠνομάσθη ἀναθρῶν ἅ ὅπωπε – Πλάτων Κρατύλος 399).

 Πέραν τῶν Γραμμικῶν Α και Β εἶναι γνωστό περί τῶν ἀνακαλυφθεισῶν πινακίδων με ἑλληνικά γράμματα Σ,Τ,Χ,Θ,Ξ,Η,Γ,Θ,Ι,Κ ἤτοι:

1.    Δισπηλιοῦ Καστοριᾶς  5.250 π.Χ.

2.    Κροκάλης τῆς Καυκανιᾶς  5.250 π.Χ.

3.    Όστράκου Γιούρας Σποράδων  5.500 π.Χ.

4.    Γκλοζέλ (χωριό) Γαλλίας    10.000 π.Χ.

δηλαδή χιλιάδες ἔτη, πού παραπέμπουν, γιά τήν δημιουργία τους, σέ προηγηθέντα τούτων ἄλλων χιλιάδων ἐτῶν.

 Οἱ ἠλεκτρονικοί ὑπολογιστές δέχονται ὡς μόνη συμβατή νοηματική Γλῶσσα τήν Ἑλληνική, ὡς μή ὀριακή, ἀναπλαστική μέ μαθηματική δομή, ὡς ἀνταποκρινόμενη στίς λεπτές, σαφεῖς, πολυσχιδεῖς, διακριτές ἔννοιες τῆς οὐσίας τῆς φύσεως τῶν ὄντων, ὡς ἀπ’αὐτήν (φύση) προερχόμενη (ἡ γλῶσσα μας).

 Τά τελευταῖα προγράμματα ΙΚΑΡΟΣ, ΓΝΩΣΙΣ, ΝΕΥΤΩΝ (Ἑλληνικά τά ὀνόματά τους) ἀναπαριστοῦν τίς ἀρχαιοελληνικές ἐκφράσεις σέ ὁλοκληρώματα (Μαθηματικά), πού ἡ κάθε λέξη τους εἶναι μία ἐννοιολογική στιβάδα ἀναλυτικοσυνθετική της ἰδιότητα, ἡ μουσικότητά της ἐφάμιλλος τῆς συμπαντικῆς –χαρακτηριστικά καί ἰδιότητα δυνάμει και μόνον τῶν συμβόλων της καί τῆς ψιλῆς, δασείας, ὀξείας, βαρείας καί περισπωμένης, πού αὐτά καταγράφουν τόν τόνο-φθόγγο χροιᾶς τῆς φωνῆς κ.λ.π.

 Ἡ «ἐφευρεθεῖσα» φανταστική, ἀπό μή ΕΛΛΗΝΕΣ λεγόμενη Ἰνδοευρωπαϊκή «γλῶσσα» δέν ὑπῆρξε ποτέ, ἀφοῦ οὐδέποτε ὑπήρξε Ἰνδοευρωπαϊκός λαός (καί ἄλλως κάποιο στοιχειῶδες μνημεῖο θά καταλιπόταν).

 Τό ἔργο τῶν ΕΛΛΗΝΩΝ Γλωσσολόγων εἶναι ἰδιαίτερα ἐπίπονο ὅσο καί ἀξιόλογο, δέν σταματᾷ στήν συγκριτική γλωσσολογία, ἀλλά διά τῆς θετικῆς ὁδοῦ-σκέψεως ἀνιχνεύει τό μυστήριο γενέσεως τῆς Ἑλληνικῆς γλώσσας στό κοσμικό γίγνεσθαι, ἄλλως περιπίπτουν σέ πλάνη καί αὐτοεντάσσονται ἀνάμεσα σέ μή Ἕλληνες Γλωσσολόγους.

 Στό «ΒΗΜΑ» τῆς 15.7.2012 περιελήφθη δημοσίευμα-ἐπιστολή μέ τίτλο: «Παραπλανητικές» οἱ επιθέσεις στό βιβλίο γραμματικῆς Ε΄-ΣΤ΄ Δημοτικοῦ - 140 Γλωσσολόγοι ἀπαντοῦν στίς καταγγελίες τῆς δασκάλας Μαρίας Χρυσοῦ)  περί καταργήσεως τῶν φωνηέντων Η,Υ καί Ὠμέγα καί τῶν Ξ και Ψ.  

 Κατ’ ἀρχήν πρόκειται γιά γραπτό κείμενο ἀτελοῦς συντακτικῆς δομῆς (ἄρα καί ἀσαφές), ἐπιδεινούμενο μέ τό μονοτονικό του, δέν συνάδει μέ Πανεπιστημιακούς δασκάλους (ὡς διατείνονται), χωρίς κόμματα ἐκεῖ πού, κανόνες γραμματικῆς καί λογικῆς ἀπαιτοῦν ἤ ἔχει κόμματα ἐκεῖ πού δέν χρειάζονται (ἐκτός καί ἄν εἶναι σφάλματα τῆς ἐφημερίδας).

Ὅπως: «Το ζήτημα που έχει προκύψει είναι ανησυχητικό για δύο λόγους» (δεν ἔπρεπε να βάλουν κόμμα στο «ζήτημα»;  και στο «προκύψει»;).

Ὡς γλωσσολόγοι, επιστημονικά ειδικότεροι και αρμοδιότεροι για τα ζητήματα γλώσσας και γλωσσικής εκπαίδευσης, και ως πανεπιστημιακοί ….» (χρειάζεται κόμμα στήν λέξη: ἐκπαίδευσης; ἐφ’ὅσον ἀκολουθεί ὁ σύνδεσμος καί; Ἐπίσης: ὑπάρχουν εἰδικοί –καί εἰδικότεροι; Ἁρμόδιοι καί ἁρμοδιότεροι; κατά τά γραφόμενά τους).

 Ἐπίσης γράφουν τήν λέξη «καμία» μέ ἕνα -μ- ἐνῷ προέρχεται ἀπό τίς κάν+μία (δηλαδή οὔτε μία, τό -ν- τρέπεται σε -μ- ὁπότε καμμία).  Τό ἀπαγορεύει αὐτό ἡ ΝΕΑ τους Ἑλληνική;

 Κατά τούς «γλωσσολόγους» αὐτούς, ὑπάρχει λέξη εξαιτίας, ὅπως αὐτοί γράφουν (η εξαιτία, της εξαιτίας;)!

 Ἐπικρίνουν, ἀφ’ ὑψηλοῦ, τήν Ἑλληνίδα δασκάλα Δημοτικοῦ τῆς Ραφήνας ἐπειδή ἐπικρίνει τήν γραμματική τους αὐτή τῆς Ε΄-ΣΤ΄ δημοτικοῦ, γιά γλωσσικούς μύθους ἐπειδή αὐτή, ὅπως καί ἀναφέρουν οἱ «γλωσσολόγοι» αὐτοί στό δημοσίευμά τους, ἔγραψε: περί δυσλεξίας λόγῳ μονοτονικοῦ, περί μουσικότητας τῶν φθόγγων, περί τῆς Ἑλληνικῆς ὡς μὴ συμβατικῆς γλώσσας, περί τῆς Ἑλληνικῆς ὡς ἀρχαιότερης γλώσσας ὅλων τῶν λαῶν τοῦ κόσμου (ὡσάν νά μήν εἶναι Ἐθνικά ἀλήθεια αὐτά, φαίνεται πώς δέν ἐμφοροῦνται οἱ «γλωσσολόγοι» αὐτοί ἀπό αὐτά ἤ τά ἀπεμπολοῦν (πού ἄλλοι λαοί τά ἀναγνωρίζουν) καί καταλήγουν μέ τήν φράση τους:

«…. δεν είναι παρά εθνικά επικίνδυνοι μύθοι που δεν ευσταθούν επιστημονικά», καθιστῶντας ἔτσι τούς ἐαυτούς τους τοὐλάχιστον ἐπικρινόμενους, μή πείθοντες περί τῆς διατεινομένης ἰδιότητάς τους (εἰδικώτεροι - ἁρμοδιώτεροι) καί τῆς συνωνύμου Ἑλληνικῆς ἀποστολῆς τους.

 Στό ἐξώφυλλο τοῦ ἐπίμαχου ἐχειριδίου «ΝΕΑΣ γραμματικής» μέ διάφορα γράμματα τοῦ Ἀλφαβήτου μας, ἔχει τό Η καί τό Ὠμέγα μικρότερου μεγέθους ἀπό τά ἄλλα.  Τυχαία αὐτή ἡ σμίκρυνση;  Ἀνάλογη τοῦ βεληνεκοῦς τους;

 Ἐν τέλει, ὁ Νόμος 1228/82 ἄρθρο 2 καί τελευταῖο τό καί ἀκροτελεύτιο (περί μονοτονικοῦ), γραφείς στήν ἱστορική πολυτονική γραφή, δέν ἀπειλεῖ μέ κάποια ποινή ὅποιον δέν γράφει μονοτονικά -> ἀτονικά.

 Ὅποιος Γλωσσολόγος ἐπιθυμεῖ, ἄς ἀσχοληθῆ μέ τό θέμα αὐτό καί γιά τόν αὐτοπροσδιορισμό του.

Ἀθῆναι, 24.7.2012

Ἠλίας Τσιρογιάννης

Δικηγόρος Ἀθηνῶν