9Η ΜΑΡΤΙΟΥ. ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ. ΝΙΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ!

Η ΑΓΙΟΓΡΑΦΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ 'ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ'.

(Πρόκειται για μία απο τις σημαντικότερες εορτές της Εκκλησίας μας. Μέσα ή πέριξ των Ιερών Ναών, γίνεται και η περιφορά των εικόνων, αναλόγως των καιρικών συνθηκών. Είναι μία περηφανής, ξεχωριστή και σπουδαία ΝΙΚΗ της ορθοδόξου πίστεώς μας, επί κάθε αιρέσεως, σέκτας, 'δόγματος' ή ομάδος, που αφελώς 'αντιστρατεύεται' την Ορθοδοξία! [Δυστυχώς, οι εχθροί αυτού του τόπου, κατάφεραν απο ετών, διαλύοντας τους μηχανισμούς αμύνης των σωμάτων ασφαλείας, να "λειτουργούν" περί τις 600 αιρέσεις στην χώρα μας! "Χαλαρά"! Κανένας ευησυχασμός και καμμία 'χαλάρωση' δεν επιτρέπεται! Κυρίως απο την Εκκλησία, αλλά όχι μόνον! Και απο εμάς τους ιδίους!] Ειδικώς σήμερα, στους άμβωνες επιβάλλεται να ακούγονται, το πώς, το πότε, το γιατί, για την ξεχωριστή αυτή ημέρα, ώστε το ποίμνιο, κατά θλιβερό κανόνα 'ακατάρτιστο', να ενημερώνεται. Αλλοίμονο, άν δεν ακούσθηκαν! Σημειώστε πώς για σήμερα, υφίσταται συγκεκριμένο 'τυπικό', που προβλέπει να ακούγονται τα περίφημα 'ΑΝΑΘΕΜΑΤΑ' κατά όλων εκείνων των αιρετικών, που πολέμησαν - ματαίως! - την Ορθοδοξία, κατά τον όρθρο. Ελπίζουμε πώς τηρήθηκε το 'τυπικό' αυτό... "Παπαφλέσσας")

Η αγία αυτή ημέρα είναι ξεχωριστή, διότι παρά το κατανυκτικό κλίμα της Μεγάλης Τεσσαρακοστής, εορτάζει λαμπρά η Ορθοδοξία μας, η αληθινή Εκκλησία του Χριστού. Ποιούμε ανάμνηση του κορυφαίου γεγονότος της εκκλησιαστικής μας ιστορίας, της αναστηλώσεως των ιερών εικόνων, το οποίο επισυνέβη το 843 μ.Χ. στο Βυζάντιο, χάρις στην αποφασιστική συμβολή της βασιλίσσης και μετέπειτα αγίας Θεοδώρας, συζύγου του αυτοκράτορα Θεοφίλου (840 - 843μ.Χ.).

Αναφερόμαστε στη μεγάλη εικονομαχική έριδα, η οποία συντάραξε κυριολεκτικά την Εκκλησία μας για περισσότερα από εκατό χρόνια. Το 726 μ.Χ. ο αυτοκράτωρ Λέων ο Γ' ο Ίσαυρος (717 - 741 μ.Χ.) αποφάσισε να επιφέρει στο κράτος ριζικές μεταρρυθμίσεις. Μια από αυτές ήταν η απαγόρευση προσκυνήσεως των ιερών εικόνων, επειδή, παίρνοντας αφορμή από ορισμένα ακραία φαινόμενα εικονολατρείας, πίστευε πως η χριστιανική πίστη παρέκλινε στην ειδωλολατρεία. Στην ουσία όμως εξέφραζε δικές του ανεικονικές απόψεις, οι οποίες ήταν βαθύτατα επηρεασμένες από την ανεικονική ιουδαϊκή και ισλαμική πίστη...

(Στο σημείο αυτό "κρύβονται" πολλά στην εκκλησιαστική μας ιστορία, που δεν διδάσκονται, ούτε στις θεολογικές σχολές και αφορούν, το 'πώς' ξεκίνησε και απο ποιούς, η εικονομαχία, που επισώρευσε δεινά ανείπωτα και θύματα! Νά γιατί, ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ η μελέτη σε βάθος...) 

Η αναταραχή ήταν αφάνταστη. Η αυτοκρατορία χωρίστηκε σε δύο φοβερά αντιμαχόμενες ομάδες, τους εικονομάχους και τους εικονολάτρες. Οι διώξεις φοβερές. Μεγάλες πατερικές μορφές, ανάλαβαν να υπερασπίσουν την ορθόδοξη πίστη. 

Στα 787 μ.Χ. συγκλήθηκε η Ζ' Οικουμενική Σύνοδος, η οποία διατύπωσε με ακρίβεια την οφειλόμενη τιμή στις ιερές εικόνες. Σε αυτήν επίσης διευκρινίστηκαν και άλλα δυσνόητα σημεία της χριστιανικής πίστεως, έτσι ώστε να έχουμε πλήρη αποκρυστάλλωση του ορθοδόξου δόγματος και να ομιλούμε για θρίαμβο της Ορθοδοξίας μας.

(Πέραν των γνωστών 7 Οικ.Συνόδων, υφίστανται επίσης και η 8η και η 9η, που όσοι επιθυμούν περισσότερα, μπορούν να τα αναζητήσουν σε ειδικώτερες ιστοσελίδες. Πρέπει να γνωρίζουμε ΚΑΛΑ και την εκκλησιαστική μας Ιστορία...)

Η εικόνα στην Ορθοδοξία μας δεν αποτελεί αντικείμενο λατρείας, αλλά λειτουργεί αποκλειστικά ως μέσον τιμής του εικονιζομένου προσώπου. Ακόμα και ο Χριστός μπορεί να εικονισθεί, διότι έγινε άνθρωπος. Μάλιστα όποιος αρνείται τον εικονισμό του Χριστού αρνείται ουσιαστικά την ανθρώπινη φύση Του! 

Οι μεγάλοι Πατέρες και διδάσκαλοι της Εκκλησίας μας, που αναδείχθηκαν μέσα από τη λαίλαπα της εικονομαχίας, διατύπωσαν το ορθόδοξο δόγμα με προσοχή και ευλάβεια. Η προσκύνηση της ιερής εικόνος του Χριστού και των άλλων ιερών προσώπων του Χριστιανισμού δεν είναι ειδωλολατρία, όπως κατηγορούνταν από τους εικονομάχους, διότι η τιμή δεν απευθύνεται στην ύλη, αλλά στο εικονιζόμενο πρόσωπο, καθότι «η της εικόνος τιμή επί το πρωτότυπον διαβαίνει» (Μ.Βασίλειος P . G . 32,149) και «Προσκυνούμεν δε ταις εικόσιν ου τη ύλη προσφέροντες την προσκύνησιν, αλλά δι΄αυτών τοις εν αυταίς εικονιζομένοις» (Ι. Δαμασκ. P . G .94 1356). 

Η ευλογία και η χάρη που λαμβάνει ο πιστός από την προσκύνηση των ιερών εικόνων, δίνεται από το ζωντανό ιερό πρόσωπο και όχι από την ύλη της εικόνος.

Η εικόνα έχει τεράστια ποιμαντική χρησιμότητα. Μια εικόνα, σύμφωνα με γλωσσική έκφραση, αξίζει περισσότερο από χίλιες λέξεις. Αυτό σημαίνει ότι μέσω της εκκλησιαστικής εικονογραφίας, οι πιστοί βοηθούνται να αναχθούν στις υψηλές πνευματικές θεωρίες και στο θείον.

Βεβαίως η ηρεμία δεν αποκαταστάθηκε, διότι εξακολουθούσαν να βασιλεύουν εικονομάχοι αυτοκράτορες. Στα 843 η ευσεβής αυτοκράτειρα Θεοδώρα, επίτροπος του ανηλίκου υιού της Μιχαήλ του Γ΄, έθεσε τέρμα στην εικονομαχική έριδα και συνετέλεσε στο θρίαμβο της Ορθοδοξίας.

Οι Πατέρες όρισαν να εορτάζεται ο θρίαμβος του ορθοδόξου δόγματος, την πρώτη Κυριακή των Νηστειών για να δείξει στους πιστούς, πως ο πνευματικός μας αγώνας θα πρέπει να συνδυάζεται με την ορθή πίστη για να είναι πραγματικά αποτελεσματικός. Νηστεία και ασκητική ζωή έχουν και άλλες αιρέσεις ή θρησκείες, και μάλιστα με πολύ αυστηρότερους κανόνες ασκήσεως. Όμως αυτό δεν σημαίνει, ότι μπορούν αυτοί οι άνθρωποι να σωθούν και να ενωθούν με τον Θεό. Η σωτηρία είναι συνώνυμη με την αλήθεια, αντίθετα η πλάνη και το ψεύδος, οδηγούν σε αδιέξοδα και εν τέλει στην απώλεια...