Ο περίφημος αρχαίος ιστορικός Θουκυδίδης, ανάμεσα στα άλλα είχε γράψει πώς, 'η Ιστορία, είναι φιλοσοφία που διδάσκεται με παραδείγματα'! Ξεκινώντας απο το εύγλωττο αυτό αξίωμα του σοφού εκείνου Έλληνος της αρχαιότητος, θα αναφερθούμε σε μία (ίσως γνωστή) ιστορία.
Ο Ανταίος ήταν ένας Γίγαντας, υιός του Ποσειδώνος και της Γαίας. Βασίλευε στην Λιβύη και εξανάγκαζε κάθε ξένο που έφθανε στην χώρα του, να παλαίψει μαζί του. Ήταν όμως ανίκητος στην πάλη, οπότε όλοι οι αντίπαλοι κατέληγαν στον Κάτω Κόσμο, με τα όπλα τους να διακοσμούν τον Ναό του Ποσειδώνος.
Για όλους όμως φθάνει το λεγόμενο 'μόρσιμον ήμαρ', η ημέρα του θανάτου, όπως αναφέρει ο Όμηρος. Για τον Ανταίο έφθασε μαζί με την άφιξη του Ηρακλέους, που περνούσε απο εκεί, καθ΄οδόν προς τον Κήπο των Εσπερίδων...
Ο Ηρακλής πάλαιψε μαζί του, αλλά πρόσεξε πώς ο Ανταίος γινόταν δυνατότερος όταν βρισκόταν σε επαφή με την Γή, που ήταν η μητέρα του, όπως σημειώνει ο Απολλόδωρος στο βιβλίο Β΄5, 11.
Οπότε, "τον άρπαξε απο την μέση, τον σήκωσε στον αέρα, του έσπασε την ραχοκοκκαλιά και τον άφησε στον τόπο"! Θα μπορούσε πιθανώς κάποιος να παραβάλλει τον Έλληνα Άνθρωπο με τον Ανταίο. Είναι δηλαδή απο την φύση του προικισμένος με εξαιρετικά προσόντα και είναι σε θέση να αντιμετωπίσει και να κατατροπώσει οποιονδήποτε συγκριθεί και συγκρουσθεί μαζί του...
Αυτό συμβαίνει όμως ΜΟΝΟΝ όταν βρίσκεται σε επαφή με την Μητέρα του, που είναι η Γή, κατ΄επέκτασιν η Παράδοσή του, η Παιδεία του. ΟΤΑΝ και για ΟΣΟ χρόνο τα είχε αυτά, μ ε γ α λ ο ύ ρ γ η σ ε !...
"Ι.Κ."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου