 |
| Ο ΚΥΒΕΡΝΗΤΗΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΜΕΤΑΞΑΣ |
Είναι αλήθεια, ότι όσο μπορεί κανείς να αναζητά και να βρίσκει την "άκρη" στά... δυσπρόσιτα βάθη της ελληνικής ιστορίας, τόσο θα "πέφτει" σε εντυπωσιακές ανακαλύψεις και φοβερές "εκπλήξεις"!
Μόνον έτσι θα μπορούσαμε να ονομάσουμε το κυριολεκτικώς "απίθανο" περιεχόμενο των σχετικώς προσφάτων περιόδων της πολιτικής (και όχι μόνον) ιστορίας μας, απο την στιγμή που κανένα σχολικό βιβλίο, δεν θα τολμούσε να μας τα πή, αλλά ούτε και η συντριπτική πλειονότης των "συμβατικών" και "επιτρεπομένων" εκδόσεων, που κυκλοφορούν στα βιβλιοπωλεία και δεν "ενοχλούν" κανέναν και καθόλου, λόγω της "στρογγυλής" τους γραφής... Οι ολίγιστες, αληθινά 'χρυσές', εξαιρέσεις (που μάλλον ψάχνοντας πολύ, μπορεί να τις βρείς), απλώς επιβεβαιώνουν τον κανόνα.
 |
| Κωνσταντίνος Μανιαδάκης, ο "παντεπόπτης οφθαλμός" του Μεταξικού καθεστώτος... |
Θα μπορούσαμε να παραθέσουμε αμέτρητα παραδείγματα, αλλά ο σκοπός είναι μόνον να "κεντρίσουμε" την υγιή και θετική πλευρά της περιεργείας των συμπολιτών μας, ώστε να επιτείνουν την όποια 'τάση' αναζητήσεως και ερεύνης τους, με απαιτήσεις, μή αρκούμενοι - και εδώ είναι η ουσία - σε επιφανειακές και σκοπίμως "πρόχειρες" αναφορές.
Πιθανόν να σας έχη συμβεί, όταν για παράδειγμα, ασχολείσθε με θέματα του μεσοπολέμου, να συναντήσετε ΓΝΩΣΤΟΤΑΤΑ επώνυμα του σήμερα, που "πρωταγωνιστούν" στα πολιτικά μας πράγματα, ενώ διαβάζετε άς πούμε για το 1935, ή το 1940, ή ακόμα και μέσα στην κατοχική περίοδο... Πού το πάμε τώρα...
Ο εθνικός κυβερνήτης, ο Ιωάννης Μεταξάς, όπως αναφέρουν ορισμένοι ιστορικοί και συγγραφείς, αισθανόταν συχνά, ότι οι συνεργάτες του, κυρίως εντός του υπουργικού του συμβουλίου, δεν ήσαν εκείνοι που πραγματικά θα ήθελε.
Τελειομανής ο ίδιος, απαιτητικός και επίμονος στο να επιτυγχάνει ουσιαστικά αποτελέσματα μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, εξέταζε και περνούσε "κόσκινο" την αποτελεσματικότητα των μελών του υπουργικού συμβουλίου και άλλων συνεργατών και όταν το έκρινε ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟ, τους... ξήλωνε, χωρίς δεύτερη κουβέντα!
(Γαλουχημένος μάλιστα στην στρατιωτική σχολή του Βερολίνου, όπου αληθινά διέπρεψε, κατά - έγγραφη - παραδοχή του ιδίου του Γερμανού αυτοκράτορος Κάϊζερ Γουλιέλμου του Β΄, είχε τον "αέρα" και την δημιουργική σκέψη, που του έδωσε η αυστηρότατη αυτή Ακαδημία, πέραν του χαρακτήρος του).
Μέλη της πρώτης λοιπόν κυβερνήσεως του Ιωάννου Μεταξά, ήσαν ανάμεσα σε κάποιους άλλους και οι κύριοι ... Αλέξης Παπαχελάς και Θεόδωρος Σκυλακάκης!
Ναί, καλά διαβάσατε, δεν πρόκειται περί λάθους ή έστω "κάποιας" συνονυμίας, αλλά είναι δύο ονόματα, που τα βλέπουμε ΚΑΙ σήμερα στην πολιτική ζωή του τόπου. Ο ένας σήμερα, είναι ο γνωστός δημοσιογράφος του "Σκάϊ" (και σκληρός Μαοϊκός στα νιάτα του, που δεν λείπει απο τις 10 τελευταίες συνεδριάσεις της Λέσχης Μπίλντενμπεργκ...) και ο άλλος είναι ο ευρωβουλευτής, πρίν στην Ν.Δ. και μετά με την 'συμμαχία' της Ντόρας Μπακογιάννη.
Οι παππούδες τους λοιπόν, με τα ίδια ακριβώς ονοματεπώνυμα, ήσαν μέλη της πρώτης κυβερνήσεως Μεταξά. Όμως δεν πρέπει "να τα πήγαν και τόσο καλά", οπότε ο αυστηρός "μπάρμπα-Γιάννης", όπως τον αποκαλούσαν, τους έδιωξε μόλις τον μήνα Ιανουάριο του 1937, (ψάξτε, ψάξτε θα έχη ενδιαφέρον...), όταν πληροφορήθηκε ορισμένα αρνητικά στοιχεία, απο τον εξ απορρήτων του Ιωάννη Διάκο και τον "παντογνώστη" υπουργό Ασφαλείας Κων/νο Μανιαδάκη.
Σημειώστε ότι τον "παππού" Αλέξη Παπαχελά, όχι απλώς τον "ξήλωσε" ο Μεταξάς, αλλά ο Μανιαδάκης τον έστειλε και εξορία!
Φαντασθείτε επίσης, πώς ο Στυλιανός Παττακός, στο κλασσικό βιβλίο του, με τίτλο "21η Απριλίου: Ημέραι και Έργα", αναφέρει ονομαστικώς τον παππού Αλέξη, ως φίλο και συνεργάτη του!
Ανάλογες "εκπλήξεις" θα έχη κάποιος, άν αναζητήση, στις ίδιες ιστορικές μας περιόδους, άς πούμε στην "τύχη", τα επώνυμα Λούβαρης, Χριστοφοράκος, Παπακωνσταντίνου και άλλα...
Δεν θα επεκταθούμε άλλο. Απλώς σας δώσαμε φίλοι της ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ, λίγες "πινελιές", για κάποια ονοματεπώνυμα του σήμερα, που ήσαν ΑΚΡΙΒΩΣ τα ίδια και ... "προχθές"! (Στοιχεία πήραμε απο δημοσίευμα του "Στόχου").
ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου