Κλήρος και λαός, μία άρρηκτη διαχρονική σχέση με αγάπη.

Πολύς κόσμος τα βάζει με τους ιερείς.Ο τάδε δεν είναι καλός,ό τάδε δεν έκανε αυτό που πρέπει.Ο τάδε ζήτησε χρήματα...Σίγουρα είναι οδυνηρό να σου βαθαίνει τις πληγές κάποιος που πρέπει να τις απαλύνει.

Συνήθως οι άνθρωποι όταν θυμώνουν με κάποιον ιερέα, θυμώνουν με ολόκληρη την εκκλησία, η οποία βέβαια δεν είναι ενός ιερέως, αλλά του Χριστού.

Έτσι οι άνθρωποι δίνουν την μαρτυρία μιας λανθασμένης αντιλήψεως, περί του τι είναι Ορθοδοξία και Αλήθεια. Εδώ εκτός απο τα χωρία της Αγίας Γραφής και τους βίους των αγίων, έχουμε και το παράδειγμα ανθρώπων, οι οποίοι σημάδεψαν την ανθρωπότητα με την ευφυΐα τους και το πνεύμα τους. Για παράδειγμα ο μεγάλος ρώσσος συγγραφέας Νικολάι Γκόγκολ,είχε ένα μεγάλο τάλαντο.Η μεγαλοσύνη της ψυχής του όμως, ξεπερνούσε όλα τα άλλα τάλαντα.
Μία φορά είχε ν'αντιμετωπίσει την κριτική του Μπελίνσκι.Έδωσε εξηγήσεις επειδή πήρε δημόσια θέση υπέρ των κληρικών. Έλεγε: «Που το βρήκατε πως ''ψάλλω''τον ύμνο των κληρικών μας; Που βρέθηκε σε εσάς αυτό το πνεύμα της ασχήμιας; Και εγώ γνωρίζω αρκετούς ιερείς μη σωστούς,για τους οποίους μπορώ να σας διηγηθώ πολλά ανέκδοτα. Αλλά συνάντησα και κάποιους που μπροστά στην αγιότητά τους κλίνω το γόνυ μου,όντας πεπεισμένος, πως πρόκειται για τέκνα της Ανατολικής Ορθοδόξου εκκλησίας και όχι της Δυτικής. Εγώ εξυμνώ όχι αυτούς τους ιερείς που ρεζιλεύουν την εκκλησία αλλά αυτούς που την εξυψώνουν,που με την μαρτυρική ζωή τους επιβεβαίωσαν κάθε λέξη της Αγίας Γραφής, κάθε διδασκαλία που μας άφησε ο Ιησούς Χριστός»

Πραγματι η ζωή μας βάζει σε πολλές δοκιμασίες. Πολλοί πειρασμοί υπήρχαν και θα υπάρχουν. Ο πειρασμός να κρίνεις, να συκοφαντήσεις, να προσθέσεις το κάτι παραπάνω. Κάτι σαν το χαλασμένο τηλέφωνο. Μιλώντας για έναν ιερέα και όχι μόνο στην καθημερινή μας ζωή, κρίνουμε και κατακρίνουμε, προσθέτοντας και πολλά φανταστικά στοιχεία. Έτσι φτάνει η ζωή να μοιάζει με το ''χαλασμένο τηλέφωνο''!

Έμεινα βαθιά εντυπωσιασμένος από μία πραγματική ιστορία που αναφέρει στο διαδίκτυο ο ιερέας Iulian Rata (εδώ).
Συνέβη σε μία ρωσσική ορθόδοξη ενορία. Ο ιερέας τους "έπεσε", υποδουλωμένος στο πάθος του αλκοολισμού. Οι ενορίτες δεν άρχισαν να υποβάλλουν παράπονα στον επίσκοπο, ούτε ζήτησαν να τον καθαιρέσουν. Δεν άρχισαν να τον κουτσομπολεύουν και να τον κατακρίνουν. Είπαν μόνο αυτό:«Ο ιερέας μας έχει γίνει δούλος ενός πάθους. Πρέπει να τον βοηθήσουμε». Όλοι οι ενορίτες άρχισαν να προσεύχονται θερμά για τον ποιμένα τους. Μετά από λίγο καιρό αυτός θεραπεύτηκε από αυτό το πάθος,δοξάζοντας το Θεό.

Ο πατέρας εαν αρρωστήσει,το παιδί του δεν το κατακρίνει,ούτε σταματάει να το αγαπά. Ακόμη πιο πολύ, δεν αρχίζει να λέει, πως όλοι οι πατέρες του κόσμου είναι ίδιοι. Ακόμη κι αν έχει πάθη, προσπαθεί να το βοηθήσει,να το σηκώσει. Έτσι πρέπει να κάνουμε και στην πνευματική ζωή. Λέει η Αγία Γραφή, «ἀλλήλων τὰ βάρη βαστάζετε»(Γαλ.6,2) και «ἐξομολογεῖσθε ἀλλήλοις τὰ παραπτώματα, καὶ εὔχεσθε ὑπὲρ ἀλλήλων,»(Ιακ.5,16). Ο ίδιος ο Χριστός λέει, πως δεν υπάρχει μεγαλύτερη αγάπη, από το να θέσεις τη ζωή σου .«πρὸ πάντων δὲ τὴν εἰς ἑαυτοὺς ἀγάπην ἐκτενῆ ἔχοντες, ὅτι ἡ ἀγάπη καλύψει πλῆθος ἁμαρτιῶν (Α'Πετρου 4,9).
Θα ήταν καλό λοιπόν να μην κρίνουμε τους ιερείς μας ,αλλά να προσευχόμαστε για αυτούς. Έτσι θα ανακαλύπταμε τον αυθεντικό χριστιανισμό,την αυθεντική Ορθοδοξία. (Το κείμενο μας εδόθη απο φιλικό πρόσωπο και προέρχεται απο το διαδίκτυο).

                                                       ΣΥΝΤΑΚΤΙΚΗ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΕΘΝΙΚΗΣ ΕΤΑΙΡΕΙΑΣ